Landgoed

[p. 9]

Landgoed III

De bomen in mijn tuin zijn hoog
gegroeid dit jaar, zij leven
van blad en licht dat valt
onveranderlijk, zijn daaraan gelijk.
Als reus in diepte van jaren
en wankel op groeiende stelten
sta ik in de tijd (zegt Proust).
Wat mij in leven houdt reikt verder
dan ik denk: herinnering
doet zweven, doorzichtiger
met klimmen der jaren. In het zien
van bomen sta ik gelijk, overal buiten
en even onbeheerd. Wat dan nog?
Wie nergens huist
geeft schoonheid toevlucht
in het vlietend weerkerend
van weten afgedwaald oog.