Landgoed

[p. 10]

Tuinman Zon

O blonde jonkman in het groen
vertier van kruinen die beladen staan
met blinkende, taaie waterdroppels
draaiende op rilling van licht.
Breek ze in kleuren
o blonde baron bij de rode
overdadig bloedige kardinaalsmuts.
Hij plukt juwelen uit de bomen,
zwingt het mes door geruis, door zuchten
en vogelgeluid. Hij gunt zich niet de tijd
tot oogst rijpt, tover geweckt is.
De tuin verdroomt heraldiek:
te groen om oud te zijn.
De blinde prins slaat heerlijk
stralend alles tot gisting, vormloos moes,
vruchtbare voortreffelijke mest.

Achter hagen slaap je met de roos.
Soms wankelt, het scheel gezicht
half afgewend, een kreupele
de poort uit -
een scheefgegroeid, vroeg oud gedicht.