Verzamelde gedichten

[p. 215]

Het verzuimde

Doden van aanstonds, gedenkt
het uur dat hier zwerfkeien, holen
door puinhopen versperd, duivelskuilen
het laatste gebied zullen zijn; naakte rotsen,
stalagmieten en verstarde gordijnen,
een steenbrokkelige hand.

Zie, de resten van plantleven hebben
zich in doodskramp tot pollen verenigd,
de laatsten der aasvogels wijzen
ons klapperend de schroeiende weg,
holocaustum, verknekelde dieren,
woud valt tot asregens uiteen.

Doden van aanstonds, gedenkt
hoe dan tussen verwoeste lianen
diep in het ravijn in een rotsblok
hier een hand het verloren gegane
eerste woord heeft gekerfd,
en het laatste:

broeders.