Verzamelde gedichten

[p. 203]

De schipbreuk

O, de eilanden van zwaarmoedigheid
met taai zeewier aan de groenbegroeide steigers,
wenteltrapschelpen sponzen en poliepen,
bleke handen van palmen aan vergrijsd strand.

De eilanden van het onvervulde, waar het water
bitter is want er schijnt zon noch maan.

Op een oude scheepskist, hoeveel honderden jaren
geleden aangespoeld, ziet men zijn eigen naam,
en een vergeeld papier van een sinds lang gestorvene,
beenderen onder het stuifzand, door stormen verwaaid:

Eeuwen heb ik gewacht; maar de droomschepen varen
voorbij, en door de scheiding van de horizont;

vergeefs ach tevergeefs heeft mijn rookvuur de mond
tussen hemel en oceaan gepraaid.