Verzamelde gedichten

[p. 204]

De verschrikkelijke eeuwman

Ik spreek tot u met een bevroren adem
tussen ijstorens en krakende gletschers
in een zirkonen blauwe wildernis
van ledigheid, van zelfs geen lucht, van niets.

Mijn tranen zijn gestold, kille ijspegels
mijn dode handen en de vurige koude
een messteek in ons hart, wij spreken samen
sneeuwblind ijssplinters van gebarsten taal.

Hoe kan men hier nog leven en wie zou ons
ooit kunnen warmen, wie waagt het te jagen
om ons te vinden in het voetspoor van de
verschrikkelijke eeuwman, gruwelijk, koud,

rusteloos tussen ijswanden, sneeuwvlagen,
zoekend naar vuursteen en een oud hoog hout.