Verzamelde gedichten

[p. 194]

Ouderend

Ouder geworden smelt men sluipend eenzamer
zich toesluitend als in onderaards landschap,
niet meer verstaan door vroegere gemeenzamen,
onderstrooms levend in steeds meer verwantschap
met het opalen zwijgen der verstarring
uit de moerasbossen van het carboon.
Langzaam stollen wij tot graniet en gneis,
op ons gelaat littekens van versteende varens,
het hart een broze stekelige schulp
in de fossiele stronk van kalken wortels.

Maar soms woedt door het barnsteen onverhoeds
de vuurgloed van een raadselachtig teken;
door oeroud water en kristallen breekt een
lichtstraal de dood tot opperste eeuwigheid.