Verzamelde gedichten

[p. 167]

Sneeuw

Het sneeuwt,
dit zijn de sprakeloze woorden
van nooit gehoorde adem,
ijllichte runen van het eeuwig woord,
maanvlinders van de himalaya
de lilavlinders
melkwitte avond-orchideeën van japan.

De paarlemoeren bloem op mijn gelaat
bloeit zich ter dood
als aan de stroeve stam der hoorncacteeën.
De koninginnepage
smelt op de oever van een brandend oog.

Te teder al te teder en geheim
sterven de tekens sneeuwwit aan mijn huid.