Verzamelde gedichten

[p. 141]

De achterkant van de maan

[p. 143]

De achterkant van de maan

De maanraket van mijn hoofd
is zijn woedende reis begonnen
en heeft mij nieuw land beloofd,
uraniumveld, onontgonnen.

Het hart is geëxplodeerd
toen het hoofd naar de maan ging rijzen,
maar de kilte die elk deed ijzen
noch het vuur heeft mijn huid gedeerd.

De ziel als een last afgeworpen
laat de aarde verschrompeld en oud;
de kronkels der hersens slorpen
gulzig brandstof van cijfers en goud.

De bergkammen van de maan
grijnzen mij levenloos tegen;
ik voel mij zelf niets meer wegen,
ik ben ledig en enkel waan.

Doch dit is ontdekt gebied
van de loerende teleskopen.
Ik moet verder gaan, zwevend-lopen
naar het land van wij kennen nog niet.

Aan de achterkant van de maan
heb ik eindlijk mijn Niets gevonden.
Maar wanhopig bericht uitgezonden:
zend mijn holte een hart en een naam.