Verzamelde gedichten

[p. 84]

De doden

Er voert een pad door het moeras
achter het kamp.
Het moer spreidt er zijn sluiers uit
en avonddamp
omhuift de lage rietstand; luid
en droef de klacht
van goddoks in de donkre plas:
een dodenwacht.

Achter het pad door het moeras,
ten heuvelvoet,
ligt zand en grint dat nooit een bloem
ontbloeien doet.
En in de dorre bodem staan
hier rij na rij
rondhouten kruisen, met hun naam,
en slapen zij.

Die in het bitterst van het leed
ontkomen zijn.
wie, die hun doffe wanhoop meet,
doods zachter schijn?
Er straalt geen bloem over hun graf
maar in de schicht
van avondzon ten hemel af
stroomt dieper licht.

[p. 85]

 

Vaarwel, die door de smart verstomd

 

de aarde schroeit.

 

Als ooit de lente weder komt

 

zal àl wat bloeit

 

uw namen fluistren in de wind;

 

tot, wie verstaat,

 

in de ogen van 't Onnozel Kind

 

om vrede gaat.