Verzamelde gedichten

[p. 86]

Tropisch moeras

De rhizophoren in het zwart moeras
houden hun wortelrokken opgeheven
als in paniek, het lome paja-gas
laat ons nog leven of nog juist niet leven.

Brekende takken en verdacht geplas;
geesten en monsters houden zich verborgen
waar iedere misstap zinken en verworgen
betekent, en het hart is dun als glas.

Hier ga ik met mijn rossige flambouw;
nooit is de dood mij zo dichtbij gekomen,
ik voel zijn adem om mijn lichaam domen;
nooit was ik aan het leven zo getrouw.

Wie in den vreemde langs de dood moest gaan
weet pas de dingen die men moet gedenken:
een hollands huis, een vrouw om thee te schenken.
Een jongen zegt goenacht tegen de maan.