Verzamelde gedichten

[p. 82]

Kampbegrafenis

De zwarte kar is aangereden;
de zon druilt in een loden schaal
en wij staan zwijgend aangetreden
tussen de poort en 't hospitaal.

Een rem knarst scherp op de versleten
banden; een hol en hout geluid,
een ruwe kist met brede reten,
er ratelt iets, men draagt hem uit.

De fraters zingen: door het vale
gordijntje om het dof chassis
golft, als een afscheidsgroet, de schrale
en stof-doorstoven middagbries.

De motor brult: de poort gaat open,
de wagen wankelt naar de straat.
Wij zien hem plotsling sneller lopen
buiten het roestig prikkeldraad.

Niemand mag mee, de hekken vallen
weer toe: en hij is eeuwig vrij.
Hij gaat alleen, maar met ons allen
zijn wij veel eenzamer dan hij.