Verzamelde gedichten

[p. 44]

Middag in Medan

De witte huizen op de groene erven,
slapende in de armen van de zon,
een wingerd die wat blauwe bloemen spon
en daken glinsterend als glazen scherven.

Rookgrijze ossen wiegen trage karren
over de eenzaamheden van de straat;
een duizend jaar oude waringin staat
zichzelf verveeld de haren te verwarren.

De wereld slaapt, men hoort de adem gaan
achter het ooglid van de zonneschermen.
Het gras ligt uitgestrekt over de bermen
onder de schaduw van de manggalaan.

Men is zo moe; was dit nu maar voor goed:
luisteren blijven naar zijn adem-halen
en ijl geklepper van houten sandalen.
Onrustig jaagt het uitgezworven bloed.