Verzamelde gedichten

[p. 34]

De moskee

Palmbomen schrijven aan de bleke lucht
geheimschrift, fluisteren mystieke woorden;
de ranke stammen strekken zich als koorden
ten hemel, waar een laatste vogel vlucht.

Daartussen rust op een vergruisd terras,
grauw en verzakt, met uitgeholde ogen,
de mesigit: gestorven, onbewogen,
omwoeld door onontwarbaar struikgewas.

Maar in de schaduwstreep van een pilaar
murmelt een hadji kruipend zijn gebeden;
en waar wij barvoets tot de tempel treden
staan voetstappen van meer dan duizend jaar.

Vleermuizen ruisen in de koepelboog,
mos woekert aan de grijs-verweerde wanden.
De pluimen van de palmen, slanke handen,
wuiven het bidden vederlicht omhoog.