Verzamelde gedichten

[p. 32]

Bukit Barisan

Het wuiven van de alang-alang velden
is als het golven van de oceaan;
de bergen, eilanden der eeuwen, staan
er onbewogen, binnenwaarts gekwelden,

zwavel en lava in verbrokkeld hart
van naakte plompverloren reuzenlijven,
en over hun gekromde ruggen drijven
de nevels van een ingekeerde smart.

Vogels en herten komen daar niet vaak
maar in de bosgrens onder kille wanden
ziet men de kleine fulpen gloed ontbranden
van squatters in hun verre avondwaak.

Dit zou men soms wel willen: bij het vuur
eenzaam doch aan de borst der grote bergen
zich warmen, rusten, maar zijn hart verbergen
en roerloos neerzien op het laatste uur.