Verzamelde gedichten

[p. 28]

Prapat

De atmosfeer is als het teerste glas;
tussen de bergen paarsgrijs neergestreken
en oevers onder golvend-groene deken
het meer: voor duizendjaar en gistren pas.

Het ruikt naar lente en witstromend water,
de dorpen luisteren in het ravijn;
aandachtig neergehurkte kampongs zijn
zo stil als waren zij voor goed verlaten.

Hier kan men altijd wel gelukkig wezen,
het meer wat laten glijden langs zijn huid,
gedichten schrijven, van zijn hart genezen,
vis worden, golf en watervalgeluid.

Een prauw steekt af. Wij blijven aan de kant
liever door onze oogharen staan staren.
Hoe ver en feestelijk de prauwen varen,
achter dit paradijs is nooit meer land.