Verzamelde gedichten

[p. 29]

Samosir

Nachtenlang beukt het meer de woeste kust
maar onverstoord liggen de mastodonten
van grijsbemoste huizen, in een rust
van eeuwen op het eiland, ongeschonden.

De Bataks hurken bij het rokend hout,
harde gezichten als uit steen gemarteld,
zwijgend tussen de honden, zwarte varkens,
horen de wind huilen om rots en woud.

Ten dageraad, het meer weer blank en traag,
zoeken de oude mannen naar hun graven,
wijzen hun zonen waar zij willen slapen,
keuren de stenen voor hun sarcophaag;

of toeven peinzend sirih-kauwend bij een
groen overwoekerd steengraf, offren aan
voorvaders bloemen nassih en tabak,
beluistren 't zoemen der heilige bijen.