Verzamelde gedichten

[p. 21]

Boeddah te Mendoet

Grijs van de eeuwen doch uw glimlach jong
als van dit eigen uur en mij genegen
maar toch zo oud en aan de tijd ontstegen
of er een vogel uit het oerwoud zong

zo ver en teder en niet aan te raken
en ongenaakbaar maar toch zo nabij
alsof het in mijn keel klonk en door mij
uw lippen woordeloze woorden spraken;

verheven op een lotosbloem gezeten
aanziet gij aera's, uw mystieke mond
kent de vervlogenheid van elke stond
die wij, omlaag, als onze levens meten.

Ik heb uw glimlach plotseling herkend.
Wij waren hier tweeduizend jaar geleden,
ik naderde uw trap van zeven treden.
De eerste trede ligt nog onverkend.