Een streep door de zon

[p. 42]

Hodie mihi, cras tibi

Zo leeft men in dit concentratiekamp:
de een wordt gek en dreigt een lotgenoot
met moord, een ander sterft aan hongerkramp
en zwakte de gebruikelijke dood.

Waar zo de dood op vaste ronde gaat
loopt men hem bijna onontroerd voorbij.
Het oog van elke dode kameraad
bespot mij: heden ik en morgen gij.

Ik heb mijn laatste hemd verkocht voor rijst.
Wanneer daarna de honger weer gaat prikkelen
zal ergens nog wel een oud laken zijn
om deze schamele botten in te wikkelen.

Geen overwinning, noch een nederlaag.
Wie niets meer heeft krijgt altijd toch nog wat:
een dode boom en een roestige zaag
voor de zes planken van zijn uitgaanskrat.