Een streep door de zon

[p. 43]

Weary of breath

Als witte dieren op elkaar gedreven
staren wij schichtig door het prikkeldraad;
daar ligt een ander en vijandig leven
waar 't blanke vee, verworpen, buiten staat.

Wij zijn nu zo veel jaren al gevangen
en aan onze verroeste kooi gewend,
wie weet nog iets van heimwee of verlangen,
't is of men nimmer anders heeft gekend.

Hier splitst de wereld zich voor goed in tweeën,
het prikkeldraad als uiterste verschiet;
hongeren, zitten, slapen en corveeën,
dat is ons uitzicht en 't verandert niet.

Ga maar weer maffen op je brits van bamboe,
moe van het ademen, en deel je lot
met honderd wandluizen onder de klamboe
op 't vochtig kussen dat al mooi verrot.

En morgen is het donderdag of maandag,
een onbekende datum in een jaar
dat eeuwen baarde en weder vergaan zag.
Maar iedere minuut hangt aan een haar.