Een streep door de zon

[p. 34]

De honger

Honger is een scherp zwaard,
zo leerden wij op school.
Maar het is niet waar.

Honger is een lethaal
en langzaam werkend gif,
groenflakrende spiraal
kronkelend om de geest,
die rauw de huid verschroeit,
een wond die niet geneest.

Geelwit oedeem vloeit traag
tussen het vel en 't bot
waar het slijmerig rot.
Epiteel schilfert rood.
De neus, een cenotaaph,
snuift de bittere dood.

Tot het dikke vocht zacht
traag door de hersens breekt
en zo de laatste kracht
velt; en vergiftigd, loom,
herkent de geest geen dag
meer uit de vale nacht,

waar hij zich wreekt
in een beluste droom,
een lang, huilend gelach.