Een streep door de zon

[p. 32]

Dysenterie-loods

Zij weten dat zij sterven moeten,
het is er zo stil en verlaten
dat men de vluchtige voeten
van de dood kan horen achter het zachte praten
van een verpleger in de nacht.

Er is niemand die op de morgen wacht,
schemer en schemer die in elkaar overgaan,
men kent tijd noch ruimte in de vege hallen
des doods; er is zon èn maan
als de raven over de daknok vallen.