Een streep door de zon

[p. 31]

Het woord

Vanavond stond het plots weer tussen ons.

De maan lag bleek en moe achter de palmen,
bij 't prikkeldraad weerklonk de doffe bons
van een geweerkolf; en het giftig walmen
der olielampen wapperde in de nacht.
Dan oefent men zich graag in het vergeten:
uren te wachten zonder dat men wacht,
niet meer te denken en niet meer te weten.

Totdat opeens een felle rode schacht
de oude diepe wond opnieuw deed gapen,
de pijn weer schrijnde die men lang ontkwam
(niemand heeft deze nacht nog veel geslapen)
om 't woord dat was gevallen: Amsterdam.