Een streep door de zon

[p. 9]

Voor die zich offerden

De dagen waren zwart
en het bloed was zwart, maar de ogen
waren rood van geweld en verdriet,
en de pijn was rood, en de dood
staalblauw als revolver-lopen
of een grauwte van angst en verdriet.

Vertel nu maar niet meer zo veel,
wij moeten het liever vergeten;
zeg maar niets, het is immers al lang
geleden gebeurd, en wij zijn
standbeeld geworden, een vers,
of een foto op een piano,
zo langzamerhand al wat geel.

Doch misschien dat nog eenmaal weer, later,
zich plotseling iemand bezint
bij het zwarter worden der dagen
met een dreigende klauw aan de kim: -
die foto op de piano,
wij leefden en minden door hem.

Dan is er geen tijd tot gedenken,
maar wij volgen uw stem.