De reizen van Pater Key (onder ps. Raoul Chapkis)

[p. 62]

Hoofdstuk XIII
Waarin pater Key op wonderbaarlijke wijze in een land geraakt waar de seksuele revolutie om zich heengrijpt. Grote conflicten tussen ouderen en jongeren terwijl de middelmatigen met de stok tussen de benen heenlopen. Key komt in de pilcommissie. Verrassing op verrassing.

Weet u nog hoe Jaap Key pater werd? Juist, een klein tekort (of een groot tekort, dat hangt van de omstandigheden af) had hem daartoe voorbestemd.

En dat tekort redde zijn leven. Want toen zijn schip naar Tristan da Cunha langs het eiland der Sirenen kwam was het net de eerste maandag van de maand en dat is de enige dag waarop de Sirenen zingen mogen. De kapitein stopte de bemanning ohropax in de oren en liet zichzelf aan de mast vastbinden. Key mocht wegens zijn mankement vrij rondlopen. Toen de sirenen begonnen smeekte de kapitein Key om hem van de mast los te maken. Key deed dat en de kapitein sprong

[p. 63]

overboord. Toen even later de bommenwerpers er aan kwamen, hoorde de bemanning niets. Iedereen kwam jammerlijk om, maar pater Key had zich juist op tijd te water gelaten. Hij dreef drie dagen rond en spoelde toen aan in een land dat ik u niet behoef te beschrijven, omdat het veel op het onze lijkt. Maar het was ons land niet, dat wordt gauw genoeg duidelijk.

Het strand lag vol grijsaarden en grijsaardinnen, zo wellustig over elkaar heen buitelend dat Key zijn ogen moest sluiten. Jongere politieagenten verbaliseerden de ergerlijkste paren, en van de duinen kwam een stoet van teenagers afdalen met tamboerijnen en spandoeken. Op die spandoeken stond: absolute reinheid en ook: nahuwelijks verkeer is zondig. Key meende een ogenblik dat hij deze vreemde stam al begreep: misschien dat in dit land de seksuele drift met de leeftijd stijgt. Maar dat bleek niet zo te zijn. Een van de tieners beklom namelijk een spreekgestoelte en bekende op hartstochtelijke toon dat hij heus ook wel eens aanvechtingen had, maar dat hij die dapper weerstond. Absolute reinheid was immers eerste vereiste, en daarom was hij ook voorstander van ‘de pil’, de geboortepil. De geboortepil is een pil, die door vrouwen kan worden ingeslikt en die maakt dat iedere vleselijke gemeenschap, hoe oppervlakkig of vervelend ook, onmiddellijk tot gevolg heeft dat er in die vrouw een nieuw mensenkind ging groeien (normaliter groeiden ze in dat land aan de bomen, hoorde Key later). Op die manier, zo sprak deze seksuele hervormer, zou men zich nog wel eens bedenken alvorens zich aan dergelijke vieze praktijken over te geven.

‘Vieze praktijken?’ riep een heer van veertig jaar verontwaardigd, ‘hoe komen ze erbij, die snotapen.’ Een iets jonger heer van omstreeks dertig jaar gaf als zijn

[p. 64]

mening te kennen dat seksueel verkeer mits natuurlijk uitsluitend met de eigen wettige huwelijkspartner beoefend, geheel in orde was.

Een oud besje zat sip toe te kijken. Key bukte zich naar haar over. Blij drukte ze zich tegen de missionaris aan, maar dat was de bedoeling niet. Key wilde alleen met haar praten. Ze bleek verbitterd. Die jeugd van tegenwoordig, ze leven zonder moraal. Ze wilden niet eens meer vrijen, waar moest dat heen? In onze tijd vreeën we met iedereen die er zin in had. Zo hoort het. De laatste jaren is er de klad in gekomen. De mensen vreeën nu alleen nog maar met vaste vrienden of vriendinnen. En die jongeren maakten het helemaal bont, die wilden het hele vrijen afschaffen. Ach, ach, enzovoort, enzovoort.

Een gebaard heer, tot wie Key zich nu wendde, bevestigde deze gang van zaken. Hij bleek zeer afgunstig op de jongste generatie. In mijn schooljaren, zo klaagde hij was het elke avond raak, zin of geen zin, het hoorde nu eenmaal zo, en het kwam niet bij je op te vragen waarom. En deze jongens, die doen er gewoon niets aan. Ze moesten die pil verbieden.

Ja, het land verkeerde in een ware burgeroorlog over de seksuele moraal. Natuurlijk hadden de ouderen met hun losbandigheidswetten het nog voor het zeggen. Maar de jeugd gehoorzaamde die wetten niet, en leefde kuis. Waar moest dat heen? Er was al een progressieve bisschop geweest die voor de televisie de pil had verdedigd. Maar de rest van de kerk was daar sterk tegen. Men zei wel dat de kerk de pil niet wilde omdat er dan zoveel kindertjes zouden komen die gedoopt moesten worden. En er was toch al een tekort aan priesters. Het kerkbestuur stelde een commissie in om over de pil te beraadslagen. Key werd ook lid. Al een jaar was de

[p. 65]

commissie aan het vergaderen, zonder resultaat. Vier man waren tegen de pil, en meenden dat de vrees voor voortplanting elke lichamelijke bezigheid zou stilleggen, vier jongere leden waren voor de pil, en vonden dat op elke seksuele daad de straf van het kind moest staan. Key was het negende lid, en zou de doorslag geven.

Hij gaf als zijn mening te kennen dat geen enkel tegennatuurlijk middel geoorloofd was. Bij deze woorden deed een hevige windvlaag hem de rokken om de oren klapperen, zodat de acht commissieleden zagen wat een tegennatuurlijk persoon zij in hun midden hadden.

Zo diep zat de oude moraal er nog wel in, dat onze Key onmiddellijk als ongeoorloofd persoon het land moest verlaten.