De veinzende Torquatus
(1733)–Geeraardt Brandt de jonge–
Auteursrechtvrij
[pagina 67]
| |
Tweede tooneel.
Servilius, Noron.
Servilius.
MEtel, ô groote vorst,
Heeft strak zich zelf vernielt, noch ongepynigt, dorst,
Riep hy op 't lest, en zag heel vreesselyk verbolgen,
Den dwinglant namyn bloed. ik zal Popil naavolgen,
Daar leven duizenden die 't wreeken zullen.
| |
Derde tooneel.
Torquatus, Noron, Servilius.
Torquatus.
WEgh,
Ontzinnige. waar is Torquatus? is hy 't, zeg?
Uw moeder laat niet zich met Noron te vermengen.
Dit niet alleen, noch most zy Lentuls wieken zengen
In zoo een helsche vlam. hy lag op 't leedekant,
En wachte haar. zy quam. toen heeft dit staal zyn brant,
En min strax uitgeblust met bloedt dat uit de wonden
| |
[pagina 68]
| |
Liep langs 't behangsel neer. de luiperdt is verslonder!.
Volhardt maar, en veins voort Torquatus; Noron zal
Flus ook van kant. ja, ja, hy moet, ik zie hem al.
Dat gaat 'er voort na toe, en dit 'er deur.
| |
Vierde tooneel.
Noron, Servilius.
Noron.
O Gooden!
Wat komen my nu al gedachten voor. Hem dooden,
Hy lag op 't leedekant, hy wachte haar. waar zyn
Myn zinnen? ach! wat 's dit. hoe is 't? maar Tiggellyn,
Wel waar is Pizo heen?
| |
Vyfde tooneel.
Sabinus, Noron, Tiggellinus, Servilius.
Sabinus.
HY heeft de geest gegeven,
Hy vocht zich doodt.
Noron.
Wie staat nog al naar Norons leven.
Wie is aan de aanslag vast?
Tiggellinus.
Niet dieze u heeft ondekt.
Is dit voor zoo een dienst?
Noron.
Die weldaat en verstrekt
Geen weldaat die men doet onweetent, 'k zal wel krygen
't Verborgen van uw list door pyn.
Tiggellinus.
En ik moet zwygen
't Geen ik niet weet, ach!Vorst, uw wantrouw, haat, en 't staal
Zyn de verraaders, dees bezwooren altemaal
Als met gestaafden eedt uw trouwen Raadt t'ontzielen,
Nu heeft uw slinkerhant, op Grieksche wagenwielen
| |
[pagina 69]
| |
In 't Roomsche renperk om te mennen afgerecht,
Uw rechter handt, die stadt aan stadt, en rykken hecht
Aan rykken, afgekapt, ontrooftge my ook 't leven,
Zo zal uw Raadt ja Staat de laatste dootsnik geven
In deez' benaaude tydt.
Noron.
'k Zal eerst uw schelmery
Met ongehoorde straf vergelden, gy. zocht my
Het ryk t'ontroven, en uw vaaders doodt te wreeken.
Tiggellinus.
Hier strekt d'elendige, van hemelhulp versteeken,
Een zachte doodt een gunst, het pynlyk leven straf.
Trawant leen my uw kling, hoe raak ik noch in 't graf?
Wel aan dan. wilt gy niet? die 't licht staat om te sterven
Ontbrak 't nooit aan geweer. Begunstig my Minerve.
Ay my!
| |
Zesde tooneel.
Noron, Sabinus, Servilius.
Noron.
Hoe wordtge zoo van razerny geplaagt
Dat gy u zelf verplet, wat raadt ik wordt belaagt.
'k Weet niet van wie. zeg schelm, voor wie zal ik my wachten?
Wie zal ik straffen? ach! gy poel der eeuwge nachten,
En ryken tegens godt Jupyn altydt gekant,
Die d'heemel laagen legt, zeg wie dat my aanrant,
Is 't Juliane ook? ja al was zy 't, z'is een vrouwe,
Haar broeders zyn van kant, wie zal ik dan mistrouwen?
Heel Room', myn gemaalin? wat raas ik, is Torquaat
Niet zinneloos? wie is dan zwanger van verraadt?
Zou 't wel Byrrhene zyn, die trouwelooze minne
Met ontrouw loont? ach! ach! Thessaalsche koninginne,
Woedt noch de minnenydt in uwe borst? of leeft
Uw gramschap noch? Ben ik 't al leen die vrinden heeft
Of vyanden, die 'k straf, of die 'k vertrouw? waar heenen?
Byrrh een bezoeken, die myn ontrouw zal beweenen.
| |
[pagina 70]
| |
'k Moet veinzen dat ik haar weêr min heur toverdicht
Ontdekt my d'aanslag wel. ga voor met fakkellicht.
| |
Zevende tooneel.
Byrrhene, Pamphile, Julius, Marcellus.
Byrrhene.
O Vorst van 't droeve ryk, en bleeke koningin,
Met beter trou geschaakt dan ik, voert Norons min
Zyn Juliane dan naar 't bruitsbedt? ey verstoortze,
Op Razernyen, komt, beknelt u zwarte toortzen
In bloed'ge vuisten zoo afgryslyk, als toen gy
My eerst by Noron bracht, ey helpt haar aan d'een zy.
Zal die vorstin, die hier al d'onderaardtsche gooden
Opdriest, of andre schept, na dat het is van nooden,
Nu lyden dat men haar verlaat? dat lyden? neen.
Eer zal ik 't ingewandt van Juliaan vertreên,
En heel verwoedt op 't spits der vyanden invliegen.
Pamphile.
Bedaar myn zuster. het Gerucht kan u bedriegen.
't Geen toch gemeenlyk liegt.
Byrrhene.
't Is meer dan al te waar.
'k Vlieg naar de bruiloftzaal, ik zal godt Hymen daar
Uitstooten, om 'er zelf met toortzen voor te lichten.
'k Zal in de grootste vreugt de grootste droef heit stichten;
En gulppen aan den disch, voor bruilofts wyn, haar bloedt.
Byrrheen denk dat gy hier by een Bufiris woedt.
Ontziet my 't Ryk, de stadt die van zyn zeven bergen
De weerelt overziet? en zal my d' ontrouw tergen
Van Noron? Wat Thessaal voor gruwlen heeft gehoort
Beschryf ik hier naar toe kom al myn wreedheit voort.
Ik heb myn jongste broêr, toen ik met Noron vluchte,
Van lidt tot lidt verscheurt, en lachte toen hy zuchte.
Ik zag, en weende niet, myn vaaders stramme handt,
Al de verspreide leên zyns zoons, aan 't bloedig strandt,
Opvissen, toen hy my zoo onvervolgt liet vlieden,
Byrrhenes bloedt begint van overmoet te zieden.
| |
[pagina 71]
| |
Voorheen was 't kinderwerk, dat deedt ik noch als maagt.
Naa 't kinderbaaren, en genoopt van gramschap, daagt
Myn spyt veel grooter quaadt van ondren op; 'k ga hene
Gelyk ik quam. nu voort bloedtplengende Byrrhene,
Zyn eedbreuk sta hem alzoo dier, als 't huwlyk u.
Op, maak van daag dat door uw straf de nazaat gruw,
En sidder voor uw naam. De trouw door schellemstukken
Verknocht, moet schelmery ook weer van een gaan rukken.
Hoe meenigmaal stont Room'door my bebloedt in vlam;
En noch bedreven wy nooit wreedtheit, zyn de gram,
Of eerst bestookt maar nu barst de rampzaal'ge minne
Heel tot verwoedtheit uit.
Pamphile.
Verlaate keizerinne
Vrees Norons scepter.
Byrrhene.
Ik ben zelf my zelve niet
Ontvallen. Noron lilt wen hy my hoort hier ziet
Gy wraakzucht, bloetdorst, list, enstaal, en vier, en gooden,
En blixem. 't is Byrrheen.
Pamphile.
't Waar best gezwint gevlooden,
Vreest gy zyn waapens niet?
Byrrhene.
't Vernielende Geweldt
Styg uit der aardt vry op. dit is zyn kroost, vergeldt
Hy zoo myn trou, vergel het weer aan hun, vermoortze.
Zou ik de koninglyke en vuurge bruilosttoortze
Zien flonkren wraakeloos in myn bedrukt gezicht?
Julius.
Ey moeder, moeder lief!
Byrrhene.
Zwyg, zwyg, elendig wigt.
Kan dan de heemel zien myn droevige ongelukken?
Wel aan het noodtlot kan 't geluk en 't ryk ontrukken,
Maar nimmermeer de moet, die door de rampen streeft.
| |
[pagina 72]
| |
Marcellus.
O moeder!
Pamphile.
Zuster zacht.
| |
Achtste tooneel.
Noron, Byrrhene, Julius, Marcellus, Pamphile, Servilius.
Noron.
VOrstin waarom vergeeft
Gy my de misdaat van myn min niet? heb meêdoogen
Met Noron.
Byrrhene.
Voort van hier, ontvlie Byrrhenes oogen.
Trouwlooze dartg' aan my die dartle handen slaan?
Streelzieke viugren wegh, rant Pizoos zuster aan,
Sta af.
Noron.
Bedaar.
Byrrhene.
Ach! schelm; en kom Byrrhcen niet naader.
Noron.
Myn lief.
Byrrhene.
Verlaater van een koningin, verraader,
Ondankbre, denk eens wat Byrrhenes min u gaf,
De breidel van dit ryk, Augustus septerstaf.
Maar gy verliet my; na het sneuvlen van u broeder
Hangt gy Plancina aan, en nu 't vergift uw moeder
Ontzielt heeft, brantge weer naar Juliaan op 't felst,
En d'overspeelster wordt geviert, gestreelt, omhelst!
Zie Noron, droef heit stort op myn verlepte wangen,
Een zilte reegen, die uw min wel eer zou vangen
In mont en lippen, ja afdroogen met een kus.
Maar 't kan verandren. Ach! Quirinus droeg zich dus
Ontrouw niet, toen 't Geluk d'eer der Sabynsche looten
| |
[pagina 73]
| |
Geënt had op de stam van Mars. Zyt gy gesprooten
Uit Venus godlyk bloedt, geteelt van godt Jupyn?
'k Geloof het, waartge niet zoo trouwloos; kan 't wel zyn?
Gy liegt het, neen! maar in het voorburgh van der helle
Zyt gy, als tot een straf, om Room' daar meê te quellen,
Geteelt van Tiphon, en op Kaukasus met bloedt
Bezoedelt van een slang, of tygerin gevoedt.
En dart gy 't huwlyk dan met Juliaan voltrekken?
Noron.
'k Z weer u, ô koningin, by d'onverlichte plekken,
Dat ik het nooit en docht.
Byrrhene.
Hoe komt gy dan berucht?
Noron.
Vraag dat de nydt. goddin wat loost gy zucht op zucht?
Byrrhene.
't Elendige gemoedt wil altydt d'allerquaadtste
Gelooven.
Noron.
'k Min haar niet, 'k vervolg nu die gehaatste,
En looste vyandin, ja by Jupyn, 'k veracht
Het al om uwent wil.
Byrrhene.
De dondergodt belacht
De eeden, die hy zelf wel breekt.
Noron.
Houw op, het weenen
Is vruchteloos, bedaar oploopende Byrrhene.
Toomuw gerechte spyt, die my t'onrecht beticht,
Met droef heit in het hart, en traanen in 't gezicht.
'k Haat Juliaan;'k ontvloodt noch strak haar broeders listen
'k Heb Pizo omgebrogt, die het gemeen ophiste
Ten dienst van eigen wraak, en Tiggel linus is't
Door een geweld'ge dood ontvlucht. 't hof was gesplist
Door onderling verschil, der wiert een brief (geschreven
Aan myn Popil en aan Metel) aan my gegeven
Door onvoorzichtigheit, daar zach uw Noron toon
| |
[pagina 74]
| |
Het schrikkelykst verraadt, Popil op 't lest aan 't woên,
Doorstak zich zelf, ook deed 't Metel. ik kon niet hooren
Wie dat 'er is aan vast. wie al heeft t'zaamgez wooren,
En tracht na d'heerschappy. Nu kom Byrrhene, help
Uw trouwe Noron voort eer hem 't verraadt bestelp,
Verras, verdruk, verplet, hoe zytge zoo besturven?
Byrrhene.
Of schoon 't geluk al keert, nochtans d'elend'ge durven
Niet bly zyn. groote vorst, help de verslenste dan
Weer op haar dreef.
Noron.
Ach! dat de roode mond die an
Myn lippen kleeft (en die door kracht van toverdichten
De goude zon beswalkt, en zilvre maan het lichten
Der nacht verbiedt, als gy haar heur gaareel ontrukt,
De starren draalen doet, wen gy uw vinger drukt
Op 't ongemeete rondt, en met uw staf hier onder
De neegen vloên gebiedt, en d'ysselyke donder
Wringt uit de gloênde vuist der Kreetsche godt) an my
Ontdekte wie dat aan de toeleg schuldig zy:
Zoo zult gy, myn godin, my en 't geweldig Romen
Als een Semiramis beheerschen.
Byrrhene.
Laat hier komen
Het lichaam van Metel.
Noron.
Gaat heen.
| |
Negende tooneel.
Noron, Byrrhene, Pamphile, Julius, Marcellus, Lyfwacht.
Byrrhene.
MYn vorst de min
Is vol van wantrouw, en van anxt, een keizerin
Te wezen schynt wel wat, indien ik 't mag gelooven.
Gy hebt my eensbemint, maar tweemaal wel verschoven.
| |
[pagina 75]
| |
By wat voor gooden zult gy zweeren, waar op zal
Ik my verlaaten? want gy zwoert my trouw by al
De huwlyksgooden, d'eedt is evenwel gebrooken.
Noron.
'k Zweer by die gooden daar uw leet van is gewroken,
Die zelfde gooden daar ik eerst by zwoer, waar van
Ik streng gestraft ben om myn trouw loosheeden. Kan
Br Rechter van de hel wel zwaarder straf doen dragen
Als vrees voor straf? men dreigt my met bedekte laagen;
Ik vrees een vyandt en ik ken hem niet; maar zoek,
In vraag de godtspraak van uw mond, wien ik vervloek.
Byrrhene.
Myn zuster maak gereedt het geen dat tot de naare
Godsdienst behoort, en stook 't vier op d'hei looze altaren.
Dit stroomde van den bergh die met Prometheus bloed
Besprenkelt was. kom voort, breng 't geen my zelver doet
Verschrikken. Houw u stil, en vrees voor vlam noch hitte:
Spreek niet. zyt onbeanxt, ga in dees zeetel zitten,
't Gaar wel, god Phebus brengt de middag onder d'aardt
In 't peerelrykste landt. Was ik uw gunst ooit waardt
O donkre stille Nacht, zoo wilt my nu verhooren.
Ik ben Byrrheen, en tot de heerschappy gebooren
Van het Heelal, elk beeft voor 't dondren van myn dicht.
Hoe menigmaal heb ik een onvolwosse wicht
Uit moeders buik, en voort aan slarzen durven scheuren,
De moeders bloedende noch by de vlechten sleuren
Door 't bloed van heur gemaals dat ik geplengd had, om
Het d'onderaar dtsche goo'n met ander heiligdom
Op t'offren by 't gekras der Exquilynsche raaven,
Toen ik gehuisvest wiert in d'aller woeste graaven,
Daar ik de dooden eerst uitwurp; gy weet, hoe ik
Alhaste tomben min dan in een oogenblik
Gesloopt heb. 'k heb daar na de koninglyke lykken
Van al haar kroost geknot; ja aan de helscherykken
Ook maagdenbloedt gestort voor heilige offerwyn.
Wat hoor ik daar? wie is 't, zou het Metel wel zyn?
| |
[pagina 76]
| |
Hy is 't. vertrekt van hier. Geef my de krans met slangen
Doorvlochten, ik plach dus, in dit gewaadt, te hangen
Met tandt en nagelen in 't vlees en vel, als 't was
Te vast gekeetent aan de kruissen, dat ik ras
Verscheurde; 'k zal nu d'hel met andere offerhanden
Te vreeden stellen als met stieren ingewanden:
En 't gruizigh middelrif, en spieren van Metel
Haar offeren, gestarnt schuilt voor my wegh. kom hel.
Kom licht my, nu ik zyn maar halfgeslooten' oogen
Uitruk, daar zynze al; of de hel nu is bewoogen?
Neen, neen noch niet, knaag eerst vergifte naaglen van
Zyn vingren. zoo 't gaat wel, nu d'anderen, geef an,
Lang 't koopre snoeimes, daar 'k in 't heetst der tooveryen
Het giftig kruidt meê sny, ik zal zyn borst opsnyen.
Daar is het ingewandt daar 'k Hekaté meê paay:
Dat Parthen afgerecht ten loozen ommezwaay
My het vergift geef, daar het zyn gewette schichten
Meê strykt, zulk wierook zald'hartnekkigen doen zwichten.
'k Zal feller woeden, kom, hier is het gruwzaam hooft,
Byrrhenes offervat, dit hadt ik u belooft,
O groote Pluto. kom nu zelf ook uit der hellen,
Stuur niemant anders. Dit zyn jonge kindervellen,
Van zuigelingen heb ik bladt voor bladt gestroopt.
Toen ik deez' vaarzen schreef, had ik de pen gedoopt
In 't zweet van Sysiph. Ik bezweer u by de stroomen
Van Acheron, by Styx, dat gy strax op zult koomen,
O Pluto. ach! wat 's dit, 't schynt dat men my niet acht,
En dat d'oproer'ge hel nu om Byrrhene lacht.
Zoo gy niet komt, ik kom strak om u zelf te haalen,
Of zend naar ondre toe de flonkerende straalen
Der zou, en blyde dagh in d'onbescheene poel,
Die gy het meeste haat. op, help de groote boel
Des grooten Norons voort, wel hoe? wat zal dit weezen?
Kan ik dan Pluto met myn vloeken niet beleezen?
Hel, galmt u moortgeschreeuw zoo luidt dat gy myn les
Niet hooren kunt? ô neen, een schrandrer tooveres
| |
[pagina 77]
| |
Heeft u gedaghvaart op Thessaliaansche bergen,
Of aan de Pontsche zee. wil my nu niet meer vergen,
Myn dicht is krachteloos.
Noron.
Bedrieghlyke Byrrheen,
Nu Pluto achterblyft moet gy naar Stix toe treên,
Ga haal hem?
Byrrhene.
Noron ach.
Noron.
Wat aarzelt gy, uw leeren,
(Zoo gy 't Heelal beheerscht) kunt gy u zelf weêrgeven.
| |
Tiende tooneel.
Noron, Byrrhene, Pamphile, Julius, Marcellus, De Geesten van Norons Broeder en Moeder, Manlius, Lyfwacht.
Manlius.
HIer opgeborsten kom ik uit het ryk, dat Stiks
Bekabbelt met 'er stroom, daar siddrende vol schriks
De schimmen treuren, die myn laatste moordtmaal aaten.
Ik sta en twyffel wat ik 't allermeest zal haten,
De moeder Romen, of het gruwelyke dal
Van Dis, 't welk dreunde door myn onverwachteval
Naar ondren, daar men hoort de dwingelanden zuchten.
'k Ontvlucht nu d'onderdst', en ik doe de bovenst' vluchten.
Heilooze tooveres, Byrrheen, uw tooverdicht
Jaagt d'yzre slaap uit deez' belooken' oogen. zwicht
En vrees: de felle wraak is uit de bandt gesprongen.
De drupplen van dit bloedt veranderden in tongen,
Elk schreeuwde wee en wraak voor Plutoos rechterstoel,
Van godtgehaate broêr, en haatelyker boel.
Megeer is op de been met haar bebloede zweepen,
Om uw onzaal'ge ziel in d'afgrondt wech te sleepen.
Moeder.
Ik dronk uw wyn hier uit, maar ach! met slangenspog
| |
[pagina 78]
| |
Gemengt.
Manlius.
Al leef ik niet, de gooden leven noch:
Het hemelsche gerecht kon Noron niet verdelgen.
Moeder.
Het helsch vergift dat gy my schonkt, zult gy weer zwelgen,
'k Eisch wraak ontaarde zoon.
Manlius.
Leg af myn kroon en staf.
Nu vlucht gy voor de wraak vergeefs, de traage straf
Vervolgt de vluchtigen, en trapt hen op de hielen.
Onmenschelyk gedrocht, ontelore Roomsche zielen
Hebt gy verdelgt, de zee, 't gebergt, het bos, de strandt;
Der leeuwen, luiperden, en tygren ingewandt
Verstrekken Roomen voor doodtbussen, en bewaaren
Het ridderlyk gebeent. uw onverzaade altaaren,
Noch druipende van moordt der burgers, zullen uw
Vergiftigt godloos bloedt inslurpen. Cerbrus ruw
Behaart met slangen zal aan uw verscheurde leeden
Haast lekkertanden. Hoor, hoor Noron, hoor beneeden,
In schaaduw van de naare onendelyke nacht,
De helden klaagen, die van u zyn omgebracht.
| |
Elfde tooneel.
Noron, Byrrhene, Pamphile, Julius, Marcellus, De Geesten van Popil, Metel, Pizo, Tiggelinus, Kalphurnius, Mamlius, Moeder, Lyfwacht.
Popil.
WEe Noron, Noron, wraak.
Manlius.
Kont gy ons nu ontslippen?
Geest.
Wee Noron, Noron, wraak.
Moeder.
Vloek met uw tooverlippen
| |
[pagina 79]
| |
Ons weer naar ondren.
Manlius.
Neen, vervloek veel eer u zelf,
Die haast een Razerny in 't onderste gewelf
Verstrekken zult. Uw bloedt met traanen van Byrrhene
Gemengt, blus deeze vlam. wy vaaren t' saamen heenen.
| |
Twaalfde tooneel.
Noron, Byrrhene, Pamphile, Julius, Marcellus, Lyfwacht.
Byrrhene.
HEt naar gezicht verdwynt. 't mach noch geen quaat, 'k zal 't wel
Ontworstelen met list. Hoe nu toe? 'k weet. Ik zel
De hel die my belacht uitlacchen, en bedriegen.
Ga zuster, maar bestel het ras, kom boven vliegen:
'k Houw Noron zo lang op; ga heen.
| |
Dertiende tooneel
Noron, Byrrhene, Lyfwacht.
Noron.
Wat zou men doch
Meer konnen doen, als eens gedood te hebben noch
Te weinig is? wat plaats zal ik voorvluchtig zoeken?
'k Zie noch myn moeders geest bestuwt met duizent vloeken.
Myn broêr zyt gy 't? waar heen? zyn vlugge schaduw waart,
't Is om myn zie! te doen. ô hemel! met wat aardt
Of stortend puin zal ik my overstelpen? zullen
Wy vlieden? ja. waar heen? dees gruwelen vervullen
De heele weerelt, ik ben over al bekent,
En heb de plaatze voor myn ballingschap in 't endt
Verlooren. wie zou niet aau my zyn handen schenden?
'k Vlied'op en d'ondergang. Waar heên dan? wat elenden
Verdrukken Noron.
| |
[pagina 80]
| |
Byrrhene.
Zult gy zoo slaphartig zyn
O Noron? nu is hier een zoon van godt Jupyn
Van nooden, om de hel te stutten, kan die steeden
En ryken boeide nu zyn anxst niet boejen?
Noron.
Wreede,
Vervloekte, ondankbre wie is d'oorzaak van al 't quaat?
Ik, dees bebloede handt. wat bruizenden Euphraat,
Wat woeste Bosphorus, wat strydb're Ryn, dien Rome
Nooit overwonnen heeft, wat Nyl, wat Tigerstroomen,
Wat troeble Tagus, die uit haar bezwangert nat
Ontelbre peerlen werpt, zal 't bloedt dat u bek ladt
Afspoelen? schoon de straat die d'Afrikaansche stranden
Van het beroemde Euroop afscheit, op deeze handen
Nu stort d'Atlantsche zee uit 't grondelooze diep,
Of over deze handt de heele Tethys liep;
Het broederlyke bloedt zou zy 'er niet afwassen.
Ey rust ontruste geest, wilt gy my zoo verrassen?
Z'is uitgeslaagen van 't vergift, daar komt zy treên!
| |
Veertiende tooneel.
Noron, Byrrhene, Pamphile in schyn van Iris, Lyfwacht.
Pamphile.
Zoon van godt Jupyn, en edele Byrrheen;
Gy ziet hier Iris, die van boven is gezonden
Door Junoos felle wrok, naar de gehaate gronden
Van Styks, om uit dien poel de Razernyen op
Te dryven tot uw val, haar gramschap zich ten top
Verhief, om vol van spyt het troetelen te wreeken
Van haar gemaal, aan u zyn aaterling, doch 't smeeken
Van heur Jupyn verwurfuw zoen terwyl. berouw
Wischt af het bloed dat gy verstort hebt. Hou de trouw
Die gy Byrrhene met veel eeden hebt bezwooren.
Ontvonkt de min, die in uw borst a1 was bevrooren.
| |
[pagina 81]
| |
Vyftiende tooneel.
Noron, Byrrhene, Lyfwacht.
Byrrhene.
BEdaar, wie is 't?
Noron.
Ey my, waar ofze daar verdween.
Dat helsch en heemelsch vuur my vry verteer Byrrheen,
Zoo 'k u niet min zoo lang ik aadem schep. Ô gooden,
'k Omhels Byrrheen most gy door Iris my noch nooden?
Nu gaat (dat d'uchtendstond de nacht slechs haast verdryf!)
Ons huwlyk voort, ik ga nu naar myn hof toe, blyf
Hier rusten.
Byrrhene.
Deeze kus verzel u.
Noron.
'k Zal bezorgen
Al wat 'er noodigh is, eer dat de blanke morgen
Ons toelacht. koningin vaar wel. Myn lyfwacht kom,
Ga voor met toortzen naar myn hof, dees tooren om,
Naar de gewyde straat, dwars door de heilige elzen.
| |
Zestiende tooneel.
Byrrhene, Pamphile.
Byrrhene.
WAar zyt gy zuster?
Pamphile.
Hier.
Byrrhene.
Dat ik u magh omhelzen
Getrouwe zuster, die dees korts verlaate vrouw
Gelukkig hebt gemaakt, en de gebrooke trouw
Aan een gehecht, die met uw tooverende woorden
Vorst Norons harde hart vermurwt hebt, gy bekoorde
| |
[pagina 82]
| |
Zyn groote en kille ziel, hoe wel hebt gy gespeelt
De rol van Iris.
Pamphile.
Zwyg, ey zwyg, de lof verveelt
Aan oprechte ooren strak, wanneer vleizoete reeden
Haar kittelen, kom in.
Byrrhene.
Ik ga my voort bekleeden
Met keizerlyke praal.
Pamphile.
Ga rusten.
Byrrhene.
Blytschap jaagt
Veel meer dan droef heit slaap ten oogen uit. zie 't daagt.
Einde van het Vierde Bedryf.
|
|