Verzamelde gedichten

[p. 239]

Namiddag

Zon, zo herfstlijk dun en bang
en het ooft valt van de bomen.
Stilte huist in blauwer ruimten dromen
een namiddag lang.

Doodsgeluiden van metaal
en een sneeuwwit dier zijgt neder.
Ruwe meisjesliederen verwaaien weder
met de blaadren geel en vaal.

Voorhoofd, dat nog van Gods kleuren droomt,
speurt de waanzin slechts op zachte vleugels.
Schaduw wentelt zich rondom de heuvels,
door ontbinding zwart omzoomd.

Schemering vol rust en wijn.
Treurige gitaren stromen.
En ter milde lamp, de lome,
keer je om wéér in droom te zijn.

Georg Trakl