Verzamelde gedichten

[p. 229]

Nonnenklacht

Heer Jesu, vergelijk u
met de een of andre man.
Nu zijt gij toch de rijke
met weke goddelijke
heerlijkheden aan.

Uw uitverkoren wezens
geniet gij stil en kuis.
Nu kunt gij met hen lezen
en spelen en Therese
tonen uw kostlijk huis.

Uw moeder een hoge dame
die haar plaats in de hemel vond.
Zie, haar gekroonde naam
en bloeit uit onze mond

in 't aards en winters ijzen
waarnaar gij bijwijlen ziet:
trekt gij uw grote wijzen
uit onze stemmen niet?

Heer Jesu, gij hebt alle
vrouwen die gij maar wilt.
Mocht u mijn geluid bevallen,
dat gij het neemt en stilt.

In het geruis verloren
versmelt het als niets in 't blauw.
Gij kunt de andren horen
maar ach, ikzelf reik nauw

[p. 230]

 

van onder uit mijn harte

 

tot mijn gezicht dat zingt.

 

Ik zou u gaarne smarten

 

maar zie, mijn spierkracht slinkt

 

 

 

zo vaak ik werpen wil

 

de worp naar uw hoog beeld.

 

Het valt zo na en mild

 

terug en koud als sneeuw.

 

 

 

Had ik mij buiten bevonden

 

waar 'k ben begonnen, daar,

 

daar waren de nachten zonden

 

en de dag gevaar.

 

 

 

Dan had er mij een genomen

 

en mij er gelaten weer

 

en dan was er een tweede gekomen

 

en had er mijn mond zozeer

 

 

 

bedolven onder zijn kussen

 

en had ik de derde intussen

 

barvoets moeten volgen misschien

 

om tóch nooit zijn hart te zien.

 

 

 

En dan had ik de vierde maar

 

uit moeheid binnengelaten

 

om mijn armen, die nooit bezaten,

 

om te liggen hier of daar.

 

 

[p. 231]

 

Nu, waar ik bij niemand sliep,

 

zeg: heb ik nu niets misdreven?

 

Waar ben ik bij 't zingen gebleven?

 

Wie riep ik als ik ú riep?

 

 

 

Mijn leven ging heen, heer Jesu.

 

Zeg mij, heer Jesu, wáárheen?

 

Zaagt gij het komen als geen?

 

Ben ik in ú alleen?

 

Ben ik in ú, heer Jesu?

 

 

 

Denk toch, zo kan het vergaan

 

en op 't daaglijks geluid vervliegen.

 

Op 't eind zal men 't heten liegen

 

want niemand zag het bestaan.

 

Was het mijn leven, heer Jesu?

 

 

 

Was het werklijk het mijne?

 

Heer Jesu, die alles weet,

 

lijkt het één niet op 't andere kleine

 

wanneer niet ergens een beet

 

een schram achterlaat, heer Jesu?

 

 

 

Is soms mijn leven te min?

 

Kan het zijn dat het heel niet daar is,

 

dat het kapot, wie weet waar is,

 

en de regen regent erin

 

en staat en bevriest erin, Jesu?

Rainer Maria Rilke