Verzamelde gedichten

[p. 170]

Brief

Ik weet het: langzaam sterf ik naar de dood.
Een sterven dat geen stervling kan verhindren.
Tóch weet ik dat mijn bloeien niet gaat mindren:
mijn bloed blijft rood en wordt steeds roder rood.

Men stiet mij voort. Voort! En men stal mijn kindren.
En zonder kindren wordt een mens niet groot.
Desniettemin kan men het niet verhindren
dat mijn bloed rood blijft en wordt roder rood.

O zuivre bloemen, die 'k mijn vruchten noem,
verzel de zanger bij zijn eindloos zwerven;

schiet, vóór zijn voeten, uit de zwarte doem,
die dichters van hun god en demon erven,

en lach mij aan, en weet: 't was niet om roem
dat mij verzocht werd om alleen te sterven.