Verzamelde gedichten

[p. 124]

Nu ik dit biecht...

Nu ik dit biecht voor uw verblinde ogen
en opzie naar het toornig firmament,
weet, dat ik leef, en zónder mededogen,
en tóch dit hart nog niet heb afgewend.

Zo zijn mijn blikken rossig overtogen
van haat voor hem die naar de afgrond rent,
die nederzinkt in eigen onvermogen
en, stortend, nóg eens anders sterkte schendt.

Aldus heb ik mijn eigen kracht beleden
en strek mijn lijf onder de stenen brug

en sterk mij aan de haat der wereldsteden
en staal mijn droom en staal mijn harde rug,

zoals dit stééds verworpelingen deden...
Van de eenzaamheid bestaat géén weg terug.