Verzamelde gedichten

[p. 102]

VI

Daar scheert door de verlatenheid der eeuw
een zwerm van angsten en een hese schreeuw
kantelt gerafeld neder op de ruin,
die blind en briesend op het brokklig puin
van de ingestorte dag staat in de tuin.
Hij schudt de flarden hemel uit zijn haar,
klauwt de gevallen sterren uit elkaar
en maalt de zonnen tot een vuurgruis klein.
In hem verenigt heel 't heelal zijn pijn
en alle marteling van moord en muiter.
Hij spert de muil en, in een bloedfontein,
verstikt de kreet naar de verloren ruiter.