Verzamelde gedichten

[p. 95]

De holle man
1941

[p. 97]

I

In mijn gebaren rekt zich traag de dood
en uit mijn woorden breekt het been der kaken.
Mijn mond vermorzelt wat mijn lippen spraken,
want al wat spreekt verschaft mijn ziel geen brood.

Mijn blikken sproeien een vergiftig schroot.
Ik reik geen handen meer, maar enterhaken,
en wie verschrikt die bitse greep wil slaken
wrikt op mijn kaak een bleke grijnslach bloot.

Bezeten beuk ik soms dit holle hoofd,
dat ik door blinde vuren uit hoor branden.

Er is geen heil meer, dat de hitte dooft
in deze hel van zwart verkoolde wanden,

en vruchteloos rek ik mijn dode handen
de hakbijl toe, dat zij mijn botten klooft.