Verzamelde gedichten

[p. 86]

Sonnet ridicule

Wanstaltig valt dit klein geluk te loven:
de benen en de dijen zwaar, het hoofd
klein van gedachten. Een groot man gelooft:
die zó bemint, die komt het niet te boven.

Wonder het man-zijn: drift door geest geschoven,
heft het de blik, het oog door smart gekloofd;
kust de madonna, maar zij is onthoofd,
en zinkt ten schoot: men moet omhoog gelóven.

Een vreemde lust: het puntig minaret
verlokt zo slank, zo sneeuwwit tot gebeden
om al wat eenzaam is en niet betreden,

dat zij voor 't wezen weer geen voet verzet,
alleen maar wentelt in het broeiig bed
om in te slapen. En het is geleden.