Verzamelde gedichten

[p. 63]

Gevallen vrouw

De ramen doen; de vrouw glijdt uit; schiet neer
en ligt op straat met een gebroken schedel.
Gedachten zijn, als bloed alleen, niet edel
en wie zo stierf is bloed en vlees, niet meer.

De nabestaande schedels wenen zeer.
De botte smart speelt op de zenuw vedel.
Het vlees, dat zich alleen gaat voelen, bedelt:
geef mij de bedslaap aan den vleze weer.

De varens in 't kozijn, windstille vanen,
onwetend van 't vergaan dezer organen:
het lijkkleed vloeit zo doodzwaar van de kist...

Wat het verbrijzeld brein bezat aan wanen
en van 't onsterflijk voortbewegen wist,
het is er niet. Het wordt alleen vermist.