Verzamelde gedichten(1966)–Gerard den Brabander– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 56] [p. 56] Vers, lieve wieg... Vers, lieve wieg, mijn witte mand, de zon breekt mild door uw gordijnen en weeft in moederlijke schijnen een roze wereld om mijn hand. Geen wezen: wars van uw verstand een imbeciel - zo wil verdwijnen, gij dwaze wereld met uw pijnen, hier wiegt zich, zonder de eerste tand, uw wicht en wijst de zwarte schimmen met wezenloze vuist van boord en wil uw wijsheid niet beklimmen, want velen werden er vermoord onder 't gewicht van 't doodzwaar woord dat dreunend neerkiept van de kimmen. Vorige Volgende