Verzamelde gedichten

[p. 49]

Wasdag

De vrouwen plassen in de hoven;
de meiwind wipt in broek en hemd;
een neuriën in de huizenkloven...
O weemoed, die mij weet beklemt;

o hart, dat niet meer kan geloven;
o blik, die maar in tranen zwemt:
de meidoorn is zijn bloei te boven;
de sneeuwbal weer tot vuist geklemd.

De vrouwen neuriën in de hoven;
er schreien kindren, onbestemd.
De meiwind wipt in broek en hemd...

O hart, dat niet meer kán geloven:
de meidoorn is zijn bloei te boven;
de sneeuwbal wéér tot vuist geklemd!