Verzamelde gedichten

[p. 31]

Miliciana

Soms heft zij 't hoofd. Haar blik glijdt van 't vizier
en het geweer zinkt bevend uit haar handen.
Zij speurt onrustig langs de heuvelranden:
er schreide een kind, ver achter, in 't kwartier.

De nacht bukt naar de opgereten landen.
Ergens verloren zwerft een bars mortier.
Een makker schreeuwt: een aangeschoten dier
stort ruggelings langs de granieten wanden.

Er schreide een kind - o liefde - maar de dood
sproeit heet en giftig zijn onzichtbaar schroot
en plant zijn splinters in de liefste dromen.

Het leven zal dit harde lichaam schromen,
maar 't warme bloed, dat wilder wilde stromen,
zingt de soldaten slaap toe in haar schoot.