is, wordt in zijn technisch effect geschaad door een teveel aan
critiekloze, bezeten revolutiedaemonie. De ontwikkelingsgang, een energieke
greep naar het grote machtsdrama, wordt gedacht als een te primitief
klassendualisme (de heilige Matroos tegenover de verworpen Officier). De
revolutie verschijnt, onder haar ongenadige uitingsvormen, toch puur als
ideologisch phaenomeen; men vergelijke hierbij b.v. eens de
mechanistisch-cynische schildering, die Blaise Cendrars in zijn roman Moravagine van ditzelfde tijdperk geeft! Want de lepel soep,
waarom de scheepstragedie ontketend wordt, geeft aanleiding tot de eindeloze
optocht der burgers van Odessa, die eigenlijk één revolutionnair gebed is; en de
toch ook voor de hand liggende gevolgtrekking, dat de massa zich pas dàn laat
bezielen, wanneer zij bedorven voedsel moet eten, blijft uit, maag en ziel
hebben hier een alleen ideëel verband.
Aan de eis, dat ieder schepper tot op zekere hoogte sceptisch moet staan
tegenover de alleen-zaligmakende kracht van zijn ideaal - opdat hij scheppe en
zich boven zijn object stelle! - heeft dus de cineast Eisenstein in zijn Potemkin niet voldaan. Hij staat in dit
opzicht niet boven zijn stof, dat hij de schuldeloze gecompliceerdheid van een
revolutie voorbij ziet. Het blijft aannemelijk, wanneer zijn onverbiddelijke
kozakken de terrassen zonder pardon schoonvegen; kozakken zijn geen individuen,
maar een groep, een principe, het tsarisme; zij zijn automaten
en daarom automatisch schuldvrij. Het wordt echter rhetorisch eenzijdig, wanneer
de antithese officieren-matrozen verbeeld wordt. Ieder officier is onder
Eisensteins handen een schuldige schurk, een bewuste misdadiger, ieder matroos
een ongewekte heilige. Hier faalt de critiek, die beiden als revolutiepionnen
zou zien.
Eisenstein werkte dus onder de invloed van te directe leefimpulsen, om zich
geheel aan de phrase te kunnen onttrekken. Maar hier staat tegenover, dat de
stormachtige, propagandistische vaart, die alleen de goede eenzijdigheid kan tot
stand brengen, ingetoomd is met een zeker geniale kennis van het materiaal. Potemkin is een uitstekend voorbeeld geworden van de
filmstijl, die de dingen voor zichzelf laat spreken. De dramatiek is voor een
groot deel van het menselijk gelaat en