|
| |
| |
| |
Vier Sonetten, met een Ode oft met een liedeken daer op accorderende, door I. Ian vander Noot Patritius van Antwerpen.
EEn vroulic wesen soet, Goddinnelick bevonden,
En meer dan menschelick, Nimphael weerdig verheven,
Een maechdelick beelt goet, en seer eerlic van leven,
Veurbeelt, spiegel en stael der deuchden tallen stonden:
Een peerle net en claer wt den Hemel ghesonden,
(Wiens aenschouwen reyn, leven en troost can geven)
Staet so ghestadichlick in mijn sinnen geschreven,
Dat mijne ziele met haer t'alder tijt blijft verbonden,
Ick heb haer lief en weert, boven al tgoet der eerden,
Want sy wijst my den wech der deucht, groot van weerden,
Tis een werelt van gout, gantsch Hemels in deanschouwen,
Een weeldich Paradijs, overvloedich in deuchden,
Bloeysel mijns levens, dat my thert maeckt vol vreuchden,
Dies ic haer talder tijt voor de weertste sal houwen.
| |
Ode oft Liedeken op die wijse: Alst begint.
Dat mijns liefs aensicht puere,
Twee lipkens heeft al noch,
Schoon root sonder bedroch.
Thien duysent liefden reyn, en niet min deuchden schoone,
Sietmen comen schoon lief wt u soete bruyn oogen,
| |
| |
En vliegen hier en daer, deur u hayr sonder loghen,
Dwelck u voorhooft verciert, heerlic als een schoon croone.
Op u voorhooft hout haer d'eerbaerheydt metter woone,
En duysent vreuchden ick wt u aensicht can soogen,
Want niet min gratien sietmen t'uwen verhoogen,
Swermen om uwen mont, gesonden wt den troone.
O schoon en edel vat, daer God in heeft gesonden
Den alderbesten schat, diemen oyt heeft gevonden,
Een eerbaer vreedsaem hert, een demoedighe ziele,
Eenen zedighen gheest en die vreese des Heeren,
Diemen wt u ghesicht lesen can tot Godes eeren:
Ghy zijt Nymphe de maecht die my te deele viele.
En draecht oock int ghesichte,
Bruyn oochskens schoon en claer,
Wijnbraukens swert en dichten,
Een reyn swert bloedich hayr,
O bloemken schoon en teer, wijs en bequaem van jaren,
Als Lelijen claer wit, en seer reyn t'uwer baren,
Soeter dan Meyschen dau, suycker oft honichraten,
V lipkens rooder heur dan roosen openbaren,
Die ons u reynicheyt en liefde goet verclaren,
En u schoon oogen bruyn, en seer soet boven maten,
Ons u ghestadicheyt (ghetrou sonder verlaten)
Betoonen, so ooc doen ws hoofts en wijnbraus haren,
Al tgeen dat ghy bedrijft, voorstelt oft trect ter handen
Is stichtelick en goet, en eerlic vry van schanden,
Hebbende God altijt, voor oogen en int herte,
Ick soec oock niet vlijt, eerbaerheyt, liefde, trouwe
Die nergens bat en blijct, dan in u schoon jongvrouwe
Die ic nv derven moet, dies ick druck lijd en smerte.
| |
| |
Waerom is heur ghegheven,
Daer toe een gheschickt leven,
Aendoen dus swaren lijdt.
Mina olympia Nymphe weert alder eere,
Ghelijck de Lelijen soetgeurich wit en reene,
Op groeyen datichlick, onder d'wilt cruyt gemeene,
(Dies ick nv haren naem inden uwen verkeere)
Also sietmen u oock, dies ick mijn vreucht vermeert
In eeren en in deucht op groeyen fris, niet cleene,
Onder de dochteren des lants, daer ghy alleene
Den lof der deucht af hebt, dies ic deucht van u leere
Den reuc soet uwer deucht, o schoonste der Goddinnen
Die nv noch sterflic zijn, Dheucht so seer mijn sinnen
Dat ick om God altijt, te dienen my verkloecke,
En den sneeuwitten glans ws eerbaers aensicht schoone
Met de soeticheyt groot uwen ooghen ghewoone,
Doen, dat ick d'eer en u, meer dan d'eertsche goedt soecke.
Nochtans tot allen tijden,
Sal ick haer dienaer zijn:
Al moet ick om haer lijden,
Want mijn liefde is voorwaer,
Tempora te tempori.
|
|
Auteursrechtvrij