|
| |
Een schoon amoreus Refereyn, met een Liedeken daer op dienende.
O Cupido Cupido wat kondy maken,
Wie mocht gronderen alle u saken,
Die seer wonderlick zijn en menighertiere,
Dient u belieft dien condy gheraken,
Met uwen strael int slapen en waken,
En doetse branden in Venus vyere,
Ick ben oock ontsteken deur uwen bestiere,
Op een amoreus beeldeken seer lieffelick,
Ende ick en weet niet in wat manier,
Dat ick haer mocht wten mijn liefde grieffelick,
Dan peys ickt te doen metten mond en dan brieffelick,
Nv coemt my dit nv dat in mijn ghedachten,
Als ick wat gheschreven heb seer dieffelick,
So peyse ick, jae sy mocht verachten,
Ancxt ende vreese doet my van schrijven wachten,
Segghende u en sal gheenen troost ghebeuren,
Dus mach ick wel segghen by daghen en nachten,
Wie heymelick mint moet dickwils treuren.
| |
Het Liedeken gaet op die wijse: Coemt Cupidoos
scholieren, en wilt my helpen treuren.
WIe heymelick wil minnen,
Die moet seer veel verdraghen,
En derf icx segghen niet,
| |
| |
Certeen ick mocht haer claghen,
Sy gaef my troostelicx yet.
Heymelick te minnen gheen meerder pijne,
Het is een oorsaeck om onghetroost te zijne,
Geen meerder smerte na mijn meeninge,
Ick mocht haer seggen sy gaef my medecijne,
Maer altijts sorge ick voor clappaerts fenijne,
Die mochten beletten troosts verleeninghe
En gheschiede my eenighe vercleeninghe,
Mijn hert sou altijt van droefheyt quelen,
Dus brengt my twijfel in sulcke versteeninghe,
Dat die tonge tshertsen secreet moet helen,
Ick wil my heel in haer genade bevelen,
Want sy my met alle vreucht mach beerven,
Maer nochtans eer therte heel sou vervelen,
Ick salt haer noch seggen om troost te verwerven,
Twaer schand dat ick my om haer sou bederven,
Maer ick en weets niet hoe brengen te veuren,
Dus moet ick seggen al laech ick op my sterven,
Wie heymelick mint moet dickwils treuren.
So haeckt mijn hert certeene,
Na dat maechdelien teere,
Om haer lijd'ick verseere,
Ghelijck die Sonne het gelas deurstraelt,
Also is haer liefde int hert ghedaelt,
En dat deur d'aensien van haer minnelick wesen,
Dies d'ooge deur d'ooge het hert betaelt,
In sliefs aenschouen haer honich haelt,
So op t'bloemken doet die bye ghepresen,
| |
| |
Maer eylaes dat en mach my niet ghenesen,
Want daer deur is thert niet in volder vreucht,
Maer te meer comt druck in my gheresen,
Ia te meer zijn alle mijn sinnen ontheucht,
Mijn woorden moeten met schaemten zijn gebeucht
Want mijne wille en derf ick niet openbaren,
Al mocht ick vertroost zijn midts haerder deucht,
Ick en soudes haer niet derven verclaren,
Ia al waert dat wy by malcanderen waren,
Van schaemten sou ick mijn tong niet derven rueren,
Dus mach ick wel singen sonder snaren,
Wie heymelick mint, moet dickwils treuren.
Op haer oochskens cristalich,
Die als die robijn blincken,
Op haer lippekens coralich,
So is alle mijn ghedincken,
Creech ick een minnelijck wincken,
Certeen ick sou haer schincken,
Mijn hert daer voor te loon.
Prince, sy is alleen mijn jubilatie,
Sy is mijnen troost mijn confortatie,
Nochtans en derf icx haer niet uyten,
Dus leeft mijn hert in desolatie,
Narghens en vind'ick recreatie,
Van rouwe dunckt my het hert toesluyten,
Och oft sy't niet mercken en sal van buyten,
Want lichtelic mocht sy't sien aen mijnder figueren,
Ick sorghe neen, dus seg ick ten zijn g[e]en kluyten,
Wie heymelick mint, moet dickwils treuren.
Ghy jonghe jonghelinghen,
Als ghy yemant wilt vrijen,
Wilt u so niet bedwinghen,
Ghelijck ick doe by tiien,
| |
| |
Steltse altijt ter zijen,
|
|
Auteursrechtvrij