|
| |
Een Refereyn int amoreus, met een Liedeken daer op accorderende.
O Cupido vertroost mijn bedroefde sinnen,
Die heel verstroyt zijn en dat deur minnen,
Mijn bloedt van binnen, verdwijnt en vergaet,
Ick en weet gheenen raet,
Wat wil ick bedrijven oft beghinnen,
My en helpt loopen, jagen, noch rinnen,
Laet my verwinnen, uwe manlicke daet,
Deur clappaerts ghepraet,
V is wel bekent mijnen ellendigen staet,
Hoe ick altijts sonder eenich verdrach // ween
Thoont doch bid ick u over my u caritaet,
Weest my een hulper nacht ende dach // reen
Gaet tot die liefste sonder miswach // heen
En segt vrijelick dat beeldeken ghepresen,
Dat sy haren dienaer ghenadich wilt wesen.
| |
Het Liedeken gaet op de wijse: Treuren, suchten, weenen,
duchten, heeft mijn hert bevanghen.
WT liefden siet, ly ick verdriet,
Eylaes wie sal ickt claghen,
Troosten sy yet, die thert deurschiet,
Sy heeft die macht, sy heeft die cracht,
| |
| |
Sy heeft ghewont, mijn shertsen gront,
Met haer liefde verheven.
Wee my onsalichste boven alle catijven,
Dat ick mijn sinnekens so laet ontdrijven,
Want gheen van vijven, doet my onderstant,
O Venus u martelaer mach ick my schrijven,
Want woudy ick soude in haer gratie verlijven,
Ghy cont mijn schip drijven, aen eenen goeden cant
Sonder geveynst samblant,
Suldy eylacy om een jongh maecht playsant,
My laten sterven, het sal u noch berouwen,
Helpt my schoon Venus mijn leven staet in u hant,
Thoont genade uwen dienaer in trouwen,
Verleent my gratie aen die bloem der vrouwen,
Segt haer als mijn voorspraeckster wtgelesen,
Dat sy haer dienaer genadich wilt wesen.
Niemant dan sy, en mach doch my,
Waer icker by, mijn hert waer bly,
Mijn pijn sou niet lang dueren,
Al mijn benou, certeen dat sou,
Gaf sy my troost, na mijn propoost,
Ghedaen waer mijn verseeren.
Ic en weet niet hoe ic troost sal vercrijgen mogen
Ick schaem my te comen onder haer oogen,
Ick moet verdroogen, ick salt besterven,
O Iuno Goddinne wilt u crachte toogen,
Ick sal u loven met knien gebogen,
Hebt mededogen laet troost verwerven,
| |
| |
Een minnelick woort van haer mach my erven,
In alle gheneuchte die nv treure voorwaer,
Had ick haren troost alle verdriet sou ick verkerven,
Ick soude vreucht hanteren int openbaer,
Dus Goddinne wilt oock gaen tot haer
Ende vermaentse vrylick sonder vreesen,
Dat sy haren dienaer ghenadich wilt wesen.
Geen medecijn, noch dranck hoe fijn,
Dan die robijn, minnelijck van schijn,
Mocht ick daer aen gheraeken,
Een minnelick woort, waer my confoort,
Och mocht my dat gheweerden,
Mocht ick ontfaen, dat maechdelick graen,
Gheen blijder mensch op eerden.
Princersse Pallas wien met name is seer wijs,
Baert u scientie behaelt eer en prijs,
Mijn stemme propijs wilt nv verhooren,
Ghy weet hoe dat ick beminne dat bloeyende rijs,
Het welck veel crancker is dan een ijs,
Na mijn advijs, die schoonste gheboren,
Oyt geconnen is, en wilter u niet om stooren,
Dat is die schoonste t'dunckt my so zijn warachtich
Moesten ick haer derven ick achten my verloren,
Dus wt caritaten weest mijns ghedachtich,
Baert nv u scientie seer crachtigh,
Gaet tot die liefste en segt haer mits desen,
Dat sy haren dienaer ghenadich wilt wesen.
Princersse jent, t'is my torment,
Dat ick van haer moet blijven,
Mijn hert bekent, dat is present,
| |
| |
Die bloeme van alle wijven,
Ick soeck te loon, haren persoon,
Voor mijn inwendich lijden,
Mocht my gheschien, dat soet ingien,
|
|
Auteursrechtvrij