|
| |
Een schoon amoreus Refereyn, met een Liedeken daer op accorderende.
COemt Orpheus ende wilt my helpen treuren,
Die schoon Proserpina mach my niet gebeuren,
Dies mijn herte is in groote desolatie,
Quade valsche tongen zijn nv in rueren,
Sy vermaken die bloeme der figueren,
Die alle mijn vreucht is en jubilatie,
Nerghens en vind'ick solaes oft recreatie,
Al had ick oock die werelt tot mijn begheren,
Al waer ick gheseten in Salomons statie,
Ten is al niet nv ick mijn lief moet ontbeeren,
My dunckt thert is my deursteken met speeren,
Noyt meerder pijne oyt mensch beproeft // heeft
Nv mach ick metter waerheyt ooc wel vercleeren,
Dat deur tderven van lieve menicht bedroeft // leeft
Mijn hertken met alsulcker maten getoeft // beeft
Soo dat ick wel mach segghen met droeve schijne
Derven van lieve gheen meerder pijne.
| |
| |
| |
Het Liedeken gaet op de wijse: Bedruct herteken
wat moety lijden.
MYn oogskens weenen mijn hert moet suchten
Ick mach nv leven in swaer verdriet,
Mijn liefste lieveken wil van my vluchten,
Wist ick waerom, ick en treurden niet.
Alle gheneuchte dunckt my nv stincken,
Apollos snaren en mocht ick niet hooren klincken,
Die eertijts deden alle ongheneucht verstooren,
Al mocht ick hoveren eten en drincken,
Al had ick watmen soude moghen bedincken,
Ten waer niet nv ick derf die schoonste gheboren,
Wanneer ick haer niet en mach spreken oft horen,
Gheenderhande vreucht en mach ick uyten,
Alle mijn gheneucht heb ick met haer verloren,
Want derven van lieve doet het herte sluyten,
Al hoorden ick spelen op herpen en luyten,
Oft op ander instrumenten soet van thoone,
Ten waer al niet, ick moet blijven in muyten,
Nv ick moet derven mijn liefste schoone,
Haer minnelicke solaes te hooren ben ick gewoone,
Dwelck ick nv derve, dies seg ick ten fijne,
Derven van lieve gheen meerder pijne.
Noyt was my noote so suer om kraken,
Noyt en was my oock kruydt also suer,
Als dat ick nv schier sonder saken
Derve die alderschoonste figuer.
Sijn lief te derven geen pijne so swaer,
Ick weet by my selven nv voorwaer,
Dus mach ick vrijelick hier vonnis af gheven,
| |
| |
Wat vreuchde men siet int openbaer,
Die sijn lief derft hy en achtes niet een haer,
Alle blijschap is van hem verdreven,
Al sit hy erghens by jonghers beneven,
Den moet is wech, het herte inwendich treurt,
Hy en acht niet op eenige vreucht beseven,
Waer hy is, sijn hert niet dan droefheyt en ruert
Het is een sieckte die eewich duert,
Want sy niet te helpen is met eenigen raet,
Ick macht wel seggen, want ick besuert,
Gheen cruyt ter werelt my wel verstaet,
En mach my genesen, dan die schoon granaet,
Dus moet ick kennen tot desen termijne,
Derven van lieve geen meerder pijne.
Eylaes ick vinde voorwaer te wesen,
Het welck ick noyt en hadde ghelooft,
Dat het derven van lieve ghepresen,
Alle des menschen sinnen berooft.
Prince, sijn lief te derven geen meerder ghequel,
Al diet geproeft hebben die wetent wel,
Het is een plaghe boven alle plaghen,
Het is ter werelt een tijtelicke Hel,
Sy heefter vele ghebrocht int leste snel,
Sy doet menige vercorten sijn dagen,
Sy doet my mijn hert oock inwedich knagen,
Dus seg ick noch, want het oyt so plocht te zijn,
Derven van lieve geen meerder pijne.
Prince, gelooft my, want t'is warachtich,
Ick segt u vrylick so ick t'bevint,
Ter werelt isser geen pijn so crachtich,
Dan haer te derven diemen bemint.
|
|
Auteursrechtvrij