Lustighe Amoreuse Refereynen

elck met een Liedeken daer op accorderende, seer gheneuchlick ende recreatijf

Een amoreus Refereyn, met een Liedeken daer op accorderende.

O Venus Venus hoe condy't ghedooghen,
Dat mijns liefs oogen, my toonen een suer gelaet,
Na dat sy my vyerichlick hebben deurvlogen,
Waer sal ick my poogen, om troost en raet,
Meer beminne ick dat amoreuselick zaet,
Dan Troylus oyt zijn Breseda dede,
Ia dan Paris Helenam die schoone granaet,
Oft dan David sijn schoone Bersabede,
Dus is mijn herte in groote onvrede,
Gheenderhande gheneughte can my verblijden,
Want ick segt u so in dorp en stede,
Minnen sonder troost is quaet om lijden.

Het Liedeken gaet op de wijse: Ick sie den Meye,
den dau verheucht die weye.

O Venus strale,

Ghy zijt die principale,

[p. 20r]

 

Die my houdt t'eenemale,

 

In droefheyts sale.

 

 

 

Leander die de schoone Hero beminde,

 

So ick bevinde, vercreegh troost voorwaer,

 

Dido die Eneam in liefden bekinde,

 

Haer eerst versinde, maer troosten hem dats claer,

 

Desen hadden alle troost van vrouwen, maer

 

Ick saeye al pluymen tegen den wint sterck,

 

Alle miserie en druck, lijde ick om haer,

 

Want sy alleene gheprint staet in shertsen perck,

 

Maer wat ist, sy en maechter af geen werck,

 

Hoe wel dattet haer gheopenbaert is by tijden,

 

Dus mach ick wel seggen by leeck en clerck,

 

Minnen sonder troost is quaet om lijden.

 

 

 

Laet my ghebeuren,

 

Die bloeme der figueren,

 

Ghedencke mijn bitter treuren,

 

Tot allen uren.

 

 

 

Helena als sy van Paris wert begeert,

 

Heeft niet gherefuseert zijn supplicatie,

 

Ia heeft hem sijn begeerte gheconsenteert,

 

Maer ick wert verneert, tot alder statie,

 

Wat ick bidde, my en gheschiet geen gratie,

 

Al leef ick in desolatie, sy achtet cleene,

 

Luttel verheucht haer mijn lamentatie,

 

Hoe dat ick duchte, suchte, oft steene,

 

Het en gaet haer voorwaer niet totten beene,

 

Mijn claechlicke woorden haer hert niet deursnijden,

 

Dus mach ick wel seggen voor elck int gemeene,

 

Minnen sonder troost is quaet om lijden.

 

 

 

Laet my verwerven,

 

Troostelicke conserven,

 

Moet ickse langer derven,

 

Ick salt besterven.

[p. 20v]

 

Princersse, der amoreusen vrouwe,

 

Voorwaer ick woude dat sy my verhoorden,

 

Want int hert ick haer voor die liefste houwe,

 

Creech ic haer trou voor druc ic vreucht oorboorden

 

Sy isse die ick begeere int West en Noorden,

 

Alle geneuchte moet ick door haer vertijden,

 

Dus moet ick nog verhalen mijn eerste woorden,

 

Minnen sonder troost is quaet om lijden.

 

 

 

Princers verheven,

 

Wilt my die liefste geven,

 

Sy is mijn vreucht en leven,

 

Int herte gheschreven.