|
| |
| |
| |
Een Refereyn int amoreus, met een Liedeken daer op accorderende.
EEn weet ick noch in swerelts habitatie,
Deur welcke mijn herte leeft in turbatie,
En dat deur liefden die ick haer dragen // moet
Quae valsche tonghen van Zoylus generatie,
Brengen my dickwils in arguatie,
Dat ick moet inwendig droefheyt knagen // vroet
Het welck my claghen // doet
Noyt schoonder roosken oyt op hagen // stoet
Van schoonder en hoorden ick noyt spreken,
Waer liefde quelt my by nachte en dagen // goet
Met Venus strael heeft sy my ontsteken,
Dies mijn herte dickwils werdt besweken,
Ende doet my alle gheneuchte begeven,
Niemant dan sy en staet int herte gheschreven.
| |
Het Liedeken gaet op die wijse: Waer zijn dees
vroukens so dom van sinnen die haer lief mans.
EEn Venus dierken heb ick wtvercoren,
Schoonder gheboren, en weet ick niet,
Sy alleen spijt hen diet hooren,
Die my oorboren, doet hier verdriet.
Deur haer liefde ick als sneeu verdwijne,
Noyt minnaer mocht lijden meerder pijne,
Dan ick om die bloeme der figueren,
Haren soeten adem is my als medecijne,
Maer tderven van haer is my bitterder als brijne,
Een oogenblick alleen van haer te dueren,
Mijn liefde tot haer ick derft wel rueren,
| |
| |
Alle liefde ter werelt te boven gaet,
Ghelijck Leander ben ick snel int spueren,
Om by haer te mogen comen vroech en laet,
Sy is alleen daer al mijn hoop op staet,
Boven alle die leven heb ickse verheven,
Niemant dan sy en staet int herte gheschreven.
Al moest ick vluchten, in vremde huchten,
So Theseus dede met Phedra jent,
Ick sou niet suchten, weenen oft duchten,
Wanneer ick haer mocht zijn ontrent.
Al stont Venus daer selver in persoone,
En dat ickse voor haer mocht hebben te loone,
Oft Pallas die Goddinne der scientie,
Oft Iuno die Goddinne seer schoone,
Die inden Hemel boven al spant die croone,
Ach en verheuchden my niet in hen presentie,
Maer deur welck dat ick lijde penitentie,
Die isse die thert mach helpen wt alle bewsaren,
Noyt hoorden ick sulcke, gheeft my credentie,
Daer woordekens klincken als gulde snaren,
Godt gunne haer een eewich welvaren,
Want ick beminse boven alle die leven,
Niemant dan sy en staet int herte gheschreven.
Al moest ick lijen, tot alle tijen,
Ende verwerven Medeas schand,
Twaer mijn verblijen, al moest ick schrijen,
Met Virgilio oock in een mand.
Prince, schoonder en mochtmen niet aenschouwen,
Het is een bloeme onder ander vrouwen,
Nergens en vinde ick haers ghelijcke,
| |
| |
Sy is alleen die ick beminne in trouwen,
Ende voor mijn solaes eewelick sal houwen,
Maer ist dat sy my ten lesten staet swijcke,
Anders ick ben die salichste in d'aertsche rijcke,
Ist dat sy namaels mijns noch is ghedachtich,
Ick achten my als een Coninck publijcke,
Alle menschen docht my waer ick te machtich,
Het soude blijcken dan aen my warachtich,
Want die liefde sou ick zijn altijt beneven,
Niemant dan sy en staet int herte gheschreven.
Prince, sy isse en salsse blijven,
Die bloem der wijven // in mijnen sin,
Mach mijn liefde aen haer beclijven,
Al na mijn schrijven // salich ick bin.
|
|
Auteursrechtvrij