|
| |
Een schoon amoreus Refereyn met een Liedeken daer op dienende.
WAnneer ick sie alle vrouwelicke figueren,
Also schoon gelijck Engelsche creatueren,
Therte beeft my, dbloet begint my te berueren,
| |
| |
Nergens en weet ick een plaetse om te dueren,
T'is my over al te cleene,
Och peys ick om een persoone alleene,
Die ick eylacy metter waerheyt beminne,
Ben ick dagelicx in gequel en in weene,
Dat ick byna come wt mijnen sinne,
Om dat ick haer also onghestadich bevinne,
Haer liefde tot my-waers is nv verschoven,
Dies mach ick wel seggen met hert ende sinne,
Een ghestadich hert is weerdich om loven.
| |
Het Liedeken gaet op die wijse,
Almaengie-Filippijn.
WIe een ghestadich lief heeft,
Hy machse houden in weerden,
Want sijn herte in rusten leeft,
Gheen meerder vreucht op eerden.
Geen meerder gheneucht in swerelts statie,
Dan gheduerighe vrientschap sonder variatie,
Den herte is onghequelt van alle turbatie,
Sy doen malcanderen groote jubilatie,
Sy seynden malcanderen minnelicke brieven,
Die hen veel soeter zijn dan eenige conserven,
Toylus ghebroetsel en mach hen niet grieven,
Alle pijne ende miserie sy derven,
Gheen meerder gheneucht in swerelts erven,
Sy zijn als gheliefkens in lustige hoven,
Dus suchtende mach ic wel seggen menichwerven
Een ghestadich herte is weerdich om loven.
Gheen vreucht en isser so groot,
Als ghestadichheyt van tween,
Niemant machse dan die doot,
Van malcanderen ghescheen.
| |
| |
Mijn liefste was eertijts secreet en wijs,
Haer wesen was mijnder herten een Paradijs,
Maer nv so is sy omghekeert als een rijs,
Haer liefde is vergaen gelijck een ijs,
Eertijts scheen haer aenschijn vol minlicker goetheyt
Seer lieffelicke sy was om te aenschouwen,
Maer nv eylacy door nijders vroetheyt,
So dunckt my haer liefde gheheel vercouwen,
Dat ick haer ontsach mach my wel rouwen,
En clagen haer ongestadicheyt den Heer hier boven,
Seggende altijt met inwendich benouwen,
Een ghestadich herte is weerdich om loven.
Gheen tonghe volspreken sou,
Wat gheneuchte sy bedrijven,
Die malcanderen zijn ghetrou,
Ende totter doot toe blijven.
Prince boven alle vreucht diemen mocht hantieren,
Boven alle solaes datmen sou mogen versieren,
En mocht gheen meerder zijn,
Dan twee geliefkens getrou van manieren,
In woorden in dencken, niet om versieren,
Onder sulcke en is nemmermeer twist oft pijn,
Maer geduerige vrientschap tot alle stonden,
Wat die eene doet is des anders wille fijn,
Sy zijn teghen malcanderen seer goet van gronden
Waer was oyt meerder vreucht ghevonden,
Maer eylaes ick sie in des droefheyts oven,
Dies seg ick noch noort wel mijn vermonden,
Een ghestadich hert is weerdich om loven.
Prince, siet wel wie ghy mint,
Ghelooftse met schoon voor ooghen:
| |
| |
Mint aldaer ghy trouwe vint,
So en wordy niet bedroghen.
|
|
Auteursrechtvrij