Mandaatgebieden verdeeld
Faisal te midden van Lloyd George (rechts) en Allenby in Londen.
SAN REMO, 26 april - Vandaag is de conferentie van San Remo, waar de Geallieerden de mandaatgebieden verdeeld hebben, beëindigd. Mandaatgebieden zijn gebieden die krachtens het Handvest van de Volkenbond onder voogdij van een der geallieerde mogendheden komen. Het gaat hier om de voormalige Duitse koloniën en de niet- Turkse delen van het Ottomaanse rijk. De conferentie onderscheidt drie klassen van mandaatgebieden. De ‘A-mandaten’, zoals Irak, Palestina (beide aan Groot-Brittannië toegewezen), Syrië en Libanon (beide aan Frankrijk). Van deze gebieden wordt de onafhankelijkheid in principe erkend, maar ze hebben, zo menen de conferentiedeelnemers, nog enige tijd leiding en steun nodig. Van de ‘B-mandaten’ nemen de mandatarissen voor onbepaalde tijd het bestuur op zich. ‘C-mandaten’ mogen door de mandatarissen als hun eigen gebied worden bestuurd; zij hebben dus een volkomen koloniale status. Door de uitkomst van deze conferentie zal koning Faisal Damascus moeten verlaten. Vorige maand werd Faisal in Damascus door het Algemeen Syrisch Congres uitgeroepen tot koning van het onafhankelijk verklaarde (Groot-) Syrië. Faisals broer Abdoellah zou koning van Irak worden. De grootmachten blijken die situatie dus niet te willen erkennen. Voor de maronieten (christenen) in Libanon, die dank zij de steun van Frankrijk een kleine 60 jaar geleden al onafhankelijk werden, valt die beslissing van de conferentie in San Remo gunstig uit. Zij kunnen de steun van Frankrijk tegen de expansieneigingen van de grote islamitische buurlanden goed gebruiken.
In die landen is het echter de vraag of men zich zo gemakkelijk bij de besluiten van de grote mogendheden zal neerleggen. Tijdens de oorlog tegen de Turken, waarbij Faisal een leidersrol vervulde, begon in deze contreien ook een zeker nationalisme de kop op te steken.
Auteursrechtelijk beschermd