Zomerwolken

[p. 91]

Overgave

Mogen wij niet veilig schuilen

In elkanders schamelheid,

Armoê tegen armoê ruilen

Tot den schat die 't hart verblijdt?

Wij volwillig ons te geven

(Ach hoe anders dan geheel?),

Maar die arm en eenzaam bleven

Met ons onbegeerde deel -

Moeten wij ons toch bekennen

Tot dit bittere geslacht

Dat alleen aan leed wil wennen

En naar naast geluk versmacht?

[p. 92]

 

Dat als niemands onderdanen

 

In zijn eeuwgen rijkdom leeft

 

Van wat wrang van bloed en tranen

 

't Op zichzelf veroverd heeft - -

 

 

 

Wonderbaar, niet te bereeknen

 

Blijft der tijden eindgewin:

 

Zonder voorboô, zonder teeknen

 

Zet het groote voorjaar in:

 

 

 

Boven lage stormen hebben

 

Stille heemlen zich bekleed

 

Met de zilverwitte webbe

 

Van het jarenlange leed:

 

 

 

Op de weerld ontbloeit te wonen

 

Een vernieuwd ontvanklijk volk:

 

Diepverheerlijkt staan de schoonen

 

In de schaduw van de wolk.

 

 

[p. 93]

 

Wij in schaamte neêrgebogen

 

Over het ontdooid verschiet

 

Van het water hunner oogen,

 

Tellen onzen kommer niet

 

 

 

Als de diepten zich ontdekken

 

Van de smartgeklaarde steê

 

Die Gods luister moet betrekken

 

Met zijn eindelijken vreê.