Zomerwolken

[p. 80]

Nevelen

Daar zinkt een loomheid op alle dingen,
Een wit verweiflen onder de neevlen
Te luideloozer om 't droppelpreevlen
Waar naakte boomen hun takken wringen.

De zon gaat doelloos in damp verdolen;
En ergens achter de mistgordijnen
Moet bleek en hulploos gekneusd verkwijnen
Hoop, 't wilde lief dat zal niet meer folen

De onheelbaar moeden die achterbleven
Naakt uitgeschud en alleen gelaten,
En te hooghartig om ooit te haten,
Slaaploozen tusschen den dood en 't leven;

[p. 81]

 

Die eertijds welkom aan 't maal der goden,

 

Vrijwillig kozen om hier te teren

 

Op de' armen leeftocht en wind en weêr en

 

Al wat de onzekere dagen boden,

 

 

 

Aandacht-gekluisterd aan 't fluisterzingen,

 

Het verre vloeden dat op komt zetten

 

Der groote Zee die wischt alle smetten,

 

In wier verwachting zij ondergingen.