Zomerwolken

[p. 22]

In verhoor

‘Ziet mijne blanke leedge handen,

Doorzoekt de plooien van mijn kleed:

Alleen lijfs naakte wonde wanden

Beschutten al mijn zalig leed,

En 't licht waarvan mijn oogen branden,

Welt uit bezit dat gij niet weet.

De dag talmde avondbleek in straten

Waar ik, een stille vreemde, ging.

De duistre honger der gelaten

Drong aan in altijd breeder kring.

Licht als een koning door zijn staten

Zoo schreed ik door hun schemering.

[p. 23]

 

Als dorstig zomerland op regen

 

Uit wolkeloozen hemel wacht,

 

Zoo zonder teug van avondzegen

 

Sloot boven ons de vroege nacht:

 

De rosse lampen in de stegen

 

Kwijnden als bloemen lang versmacht.

 

 

 

Tot geen van allen die hier wonen,

 

Zijn mijne voeten ingekeerd:

 

Uw vrouwen en uw veile zonen

 

Zagen zich niet door mij begeerd:

 

Hun lonken en hun luide honen

 

Hebben mijn aanschijn niet gedeerd.

 

 

 

Als geur van balsem in mijn haren

 

Dauwde de regen van hun smaad;

 

De vlammen hunner blikken waren

 

Een stralenkrans om mijn gelaat;

 

In deemoeds argeloos gebaren

 

Droeg ik het purper van hun haat.

 

 

[p. 24]

 

Zij rieden in mijn gouden oogen

 

Rust van geluk als geen bezat;

 

Of ik hun armoê had bedrogen,

 

Eischten zij deel in mijnen schat.

 

De wanhoop van hun onvermogen

 

Zwoelde als een onweêr op de stad.

 

 

 

Zooals met de' avond wel de winden

 

Ademloos vallen op de zee,

 

En hare laatste siddring blinden

 

In angst van spiegelstrakken vreê,

 

En 't vrije pad der schepen binden

 

Op roereloos verstilde steê -,

 

 

 

Zoo tusschen ons in hoorloos hijgen

 

Des levens moede tij bezonk:

 

Wij zagen stom elkander stijgen

 

In naaktheid wie al schijn ontslonk.

 

De stilte van hun donker dreigen

 

Balde naar worp van laaie vonk...

 

 

[p. 25]

 

Een adem voer mijn heete wangen

 

Met huiverende kussen aan;

 

Tochten van ongepeild verlangen

 

Braken zich in den afgrond baan;

 

In fluisterende bruiloftszangen

 

Hoorde ik de hooge stilten gaan...

 

 

 

Zij sloegen mij met wreede handen.

 

Uit rasse wonden sprong mijn bloed

 

Gelijk uit eeuw-gesloten wanden

 

Het verontzienlijkt leven vloedt

 

En aller zielen dorre landen

 

Met heimelijken zegen voedt.

 

 

 

Ik voelde voor mij uit geheven

 

Mijn handen of een ander bood

 

Al wat aan diepst en zaligst leven

 

Mijn blijde jonge bloed besloot,

 

Naar gouden kans het kwijt te geven

 

In den vereeuwigenden dood...

 

 

[p. 26]

 

Een doffe slaap met droomenleêge

 

Nevelen scheidde ons van elkaêr:

 

Ik dreef, een loome purpren regen,

 

Aan dood en levens evenaar...

 

Daar hield een teedre dwang mij tegen -:

 

Ik waakte op hunner armen baar.

 

 

 

Als zonneschijn de wolkeschaûwen

 

Afwisselt op den diepen vloed,

 

Zoo zag ik in hun oogen blauwen

 

Wellen van liefdes morgengloed -

 

Ik kocht tot eeuwige getrouwen

 

De spillers van mijn roode bloed.

 

 

 

Niet langer dwaalden wij verloren:

 

Een andre aanwezigheid verbond

 

Tot een oneindig saambehooren

 

Ons in haar heemlendiepen grond:

 

Alom, uit al de donkre voren,

 

Straalden de sterren de einders blond.

 

 

[p. 27]

 

Een vreemde kracht heeft mij bewogen,

 

Mijn machteloosheid opgericht.

 

De bloei van hun verheerlijkte oogen

 

Drong om mij als een brand van licht,

 

Tot schaamtes tranen mij onttogen

 

Aan hun verblindend aangezicht...

 

 

 

In lieflijkheid verging het leven,

 

Geluk dat zalig zich beschreit

 

Daar het geen duur zich ziet gegeven

 

Binnen de grenzen van den tijd,

 

En door verrukkingen geheven

 

Vervlucht in eigen eeuwigheid...

 

 

 

Uw knechten op hun avondronde

 

Sleepten mij binnen hunne wacht;

 

Mijn handen hebben zij gebonden

 

Als men een dief grijpt in den nacht;

 

De teedre pijnen mijner wonden

 

Krenkte hun ijdele overmacht.

 

 

[p. 28]

 

Zoo sta ik hier voor u gevangen,

 

Zoo doet met mij wat u behaagt.

 

Hoe kan uw oordeel mij belangen,

 

Wien dood en leven werd vervaagd

 

Tot éenen mist van blind verlangen

 

Naar rust die ademloos voldraagt

 

 

 

Dit wondre leed dat, onverkozen,

 

Dit droeve heil dat, nooit vermoed,

 

Onschatbaar maakt het waardelooze

 

En zonder smaak het zoetste zoet -

 

Dat de' éenen bloei van eeuwge rozen

 

Met zalig-dor herdenken boet...

 

 

 

Dwars door de kolk van uw fantomen,

 

Van valen trots en bleeken nijd

 

Ga ik van zonnestille droomen

 

Het korte rechte pad dat leidt

 

Naar waar al wegen samenkomen

 

Ter eendere vergetelheid.’