Verzen

[p. 53]

Een lied van Oenone.

Aan D.P.M.

‘Waar als een woudbloem

Aan vloedzoom

In den goudroem

Van jonge zon mijn jeugd heeft gebloeid; -

Daar zullen fleuren

Met teêre geuren

De weeke kleuren

Van mijn leed, onder last van lijden gegroeid.

[p. 54]

 

‘Was er anemone

 

Schooner dan Oenone

 

In de wijde wone

 

Van heel Ida's overbloeide dal,

 

Toen mijne oogen lachten

 

Van jeugdgedachten,

 

Die niets wachtten

 

Dan wat zon en vreugd van iedren morgenschal?

 

 

 

‘Hinden en gazellen,

 

Heugt u nog de lach,

 

Die u kwam vertellen

 

Oenones blijheid bij 't op waken van den dag?

 

 

 

‘Bloemen van Ida, zoete,

 

Weet ge nog, hoe blij

 

Mijn verheugde voeten

 

Huiswaarts droegen saamgegaarde dagevreugd bij avondtij?

[p. 55]

 

‘Kon weer dagen

 

Op mijn klagen

 

Vreugd verslagen, -

 

Hoe mijn smart haar roepen zou van overal!

 

Hier verliet ik haar,

 

Hier verstiet ik haar, -

 

Hier verbeid ik haar,

 

Of zij ooit mijn droeve vleien troosten zal.

 

 

 

‘Min gelogen,

 

Geef mij weêr

 

Mijn verloren oogen,

 

In wier open kameren woonde lichte zonverkeer.

 

 

 

‘Bloemen, bloeit weêr,

 

Zonlicht, vloei weêr,

 

Schaduw, koel weêr,

 

Als toen 'k zocht, een kind, uw geur, uw bad, uw dak.

[p. 56]

 

'k Heb uw brood gegeten,

 

'k Heb u snood vergeten, -

 

Nu, ten dood gekreten,

 

Kom ik: bied uw lam weêr weide, zielevogel rustetak....

 

 

 

‘Ach, zijn niet mijn gedachten

 

Al armen, die open smachten,

 

Al oogen vergeefsch, die uitzien van torens hoog

 

Door de bleeke nachten

 

Van verwachten

 

Naar den eersten lichtpijl uit den gulden morgenboog?

 

 

 

‘Hoe niet-weten,

 

Hoe vergeten,

 

Waar ik eenzaam zit in Liefdes leêge tent?

 

Waar geen pad is,

 

Waar geen blad is,

 

Dat mijn droef geheim niet luide zegt en kent?

[p. 57]

 

‘Overal min ik hem,

 

Overal vind ik hem:

 

Een lokstem, een wenkhand, een blik door oogekier,

 

In lage valleie,

 

Op verre dalweie,

 

Of ik daal in schaduw diep of klim in lichtvertier,

 

Onder groene heg,

 

Waar langs breeden weg

 

Door donker hout gaat helle zonrivier.

 

 

 

Ida,

 

Moeder Ida,

 

Hoe kondt ge laten gaan hem, dien mijn ziele mint?

 

In uw woning heilig

 

Waande ik zoo veilig

 

Het zoet geluk van uw geliefde kind.

 

 

 

‘Mannen zijn gekomen

 

Met pupren zoomen,

 

Met gulden toomen,

[p. 58]

 

Op wagenen snel gereden in het dal.

 

Zij hebben hem meêgevoerd;

 

Ik heb het wee gehoord

 

Van ouden herder, die hen trekken zag bij avondval.

 

 

 

Waar over mijn vaders stroomen

 

De schaduwboomen

 

Verdriet van schemer spinnen in den open zonnedag,

 

Zat ik hem te beiden;

 

Het koele water vleide

 

Stil mijn vochte voeten met zijn rimpellach.

 

 

 

Hoe ik hem dichter waarde,

 

Hoe hem de lichte paarden

 

Verder droegen van mij door avond en laten nacht, -

 

Al zwakker en zwakker

 

Was mijn roep wakker

 

In duisternis, tot morgen licht en weten bracht.

[p. 59]

 

Een koningszoon

 

In woning schoon

 

Wijlt hij nu ver in bleeke stad van marmer;

 

Zij hebben hem schat gegeven,

 

Veel goud gedreven,

 

Dat hij met rijkdom blij mocht zijn, aan liefde te armer.

 

 

 

O tevoren

 

Was hij mijn brood, mijn koren,

 

De breede boom, wiens vrucht ik dagelijks at. -

 

Nu ik hem heb verloren,

 

Was hij mijn toren,

 

De sterke strijdburcht in mijn vaste stad....

 

 

 

Woorden van weelde,

 

Die mijn mond streelde,

 

Toen ik ze kweelde,

 

Fluisterzacht ademde in zijn oorekelk,

 

Weest aan zijn sponde

[p. 60]

 

Met wreeden monde

 

Klagers van zijn zonde,

 

Een prikkel in zijn rust, een doren elk.

 

 

 

Laat zijn ziel niet rusten

 

Wroeging-onbewuste

 

In de lauwe lusten

 

Van nieuwe liefde op weeldeloome leger;

 

Mogen niet smaken,

 

Mogen niet raken

 

Zijn lippen, die blaken

 

Van rustedorst, den zoeten droomebeker....

 

 

 

Ons Liefde, kind ons geboren,

 

Is nu dood en verloren....

 

Ik was zijn moeder!

 

Hij was zijn vader,

 

Maar mij was het nader:

 

Ik was zijn moeder!

[p. 61]

 

Toen zijn vader was gegaan,

 

Heb ik het lang gedragen aan

 

Mijn hart, of het nog mocht leven; -

 

Het deed aldoor naar zijn vader vragen,

 

Het deed aldoor om zijn vader klagen....

 

Tot het stierf in weenen.

 

 

 

In stille zielvertrek

 

Onder kille doodendek

 

Staat het boven aarde;

 

Ik durf het niet uitdragen,

 

Ik durf niet wagen

 

Een graf te delven buiten in doodengaarde.

 

 

 

Het is, of het klagen zou

 

Door de dagen grauw

 

Met schijndooden mond,

 

Dat ik het heen stiet,

 

Dat ik het alleen liet

 

Buiten in kouden grond....

[p. 62]

 

Teêr herdenken,

 

Weêr-gedenken,

 

U wil 'k voeden ongeboren éenling in mijn schoot,

 

U wil 'k geven

 

Al mijn leven,

 

Al mijn kracht en liefde tot den bleeken dood.

 

 

 

Gij zult zijn op levensweide

 

Kudde, die ik leide,

 

In donkre kloof mijn wèl geborgen schat,

 

Mijn schaûw in zonnevuur,

 

Mijn dauw, mijn bron, mijn schuur,

 

De zachte peluw van mijn tranen nat.’