Verzen

[p. 22]

Al dat lachen.

Al dat lachen en schreien van anderen
En de heele wereld niet te veranderen,
Die heb ik nu vaarwel gezeid
Voor alle tijd.

Neen, de lichte, wreede dagen
Kunnen mijn oogen niet verdragen;
Die gaan nu maar zien geslotene
Lieve dingen al, éens genotene.

[p. 23]

 

Mij troost klaar weten, dat over mij zijn

 

Open als vaste-sterreschijn

 

Uw oogen ver, niet te bereiken,

 

Maar die niet wijken.

 

 

 

Ik zal maar wezen in koude wereld groot

 

Kleine vertelling van bloemen vlamrood

 

Op stille boschplek, waar menschstappen even opklinken,

 

Dra verzinken.